Operacja Lew Morski: Różnice pomiędzy wersjami

'''Operacja Lew Morski''' ([[Język niemiecki|niem.]] ''Unternehmen Seelöwe'') – niezrealizowany plan zbrojnej inwazji [[III Rzesza|hitlerowskich Niemiec]] na [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]] podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]].

Wraz z postępami [[Kampania francuska 1940|niemieckiej ofensywy na kontynencie]] stało się jasne, że [[Francja]] wkrótce skapituluje. Władze brytyjskie zdały sobie sprawę, że to na nich spocznie ciężar stawienia oporu wojskom hitlerowskim. Sytuacja wyglądała tragicznie – większość brytyjskiego sprzętu pozostała na plażach [[Dunkierka|Dunkierki]]. Przedsmakiem losu czekającego Wielką Brytanię było zajęcie przez Niemców [[30 czerwca]] [[1940]] r. brytyjskich wysp na [[Kanał La Manche|Kanale La Manche]]: [[Jersey]], [[Guernsey]], [[Alderney]]. [[19 lipca]], chcąc zachować pozory do wygaszenia konfliktu, [[Adolf Hitler]] zgłosił propozycję pokojową, zakładającą utrzymanie wszystkich dotychczasowych zdobyczy wojennych. Brytyjczycy nie mogli przyjąć tak sformułowanej oferty, nie podjęli nawet rokowań. Wobec tego [[III Rzesza|Niemcy]], przekonani o rychłym zwycięstwie, przystąpili do przygotowań, których celem była inwazja na [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]]. Plan ataku otrzymał kryptonim „Seelöwe” („Lew Morski”). W znacznej mierze opierał się on o jedno ze studiów strategicznych adm. [[Erich Raeder|Ericha Raedera]], który jeszcze przed wojną sformułował założenia, których spełnienie konieczne było do udanego [[Desant morski|desantu morskiego]] na wybrzeża [[Albion (Anglia)|Albionu]]. Zdaniem Raedera niezbędne było wyeliminowanie lub usunięcie z obszaru działań brytyjskiej marynarki wojennej, osłabienie [[Royal Air Force|RAF]], zniszczenie bądź zneutralizowanie fortyfikacji nadbrzeżnych i przeciwdziałanie aktywności brytyjskich okrętów podwodnych, operujących w rejonie planowanej inwazji. W toku przygotowań założenia te dostosowano do aktualnej sytuacji militarnej. Hitler w swoim rozkazie z [[16 lipca]] [[1940]] r. nakazywał:

Szczególnie dotkliwe były straty niszczycieli, jednostek, które znakomicie nadawałyby się do dozorowania sił inwazyjnych. Roli tej nie mogły spełniać niemieckie [[U-Boot]]y – płytkie wody kanału poważnie ograniczały ich możliwość manewru. Dodatkowym niebezpieczeństwem były liczne brytyjskie pola minowe, postawione na początku wojny specjalnie w celu utrudnienia działań niemieckim U-Bootom. Wypełnienie dyrektywy [[Adolf Hitler|Hitlera]] nakazującej wciągnięcie [[Royal Navy]] w walki na innym terenie wojny dodatkowo osłabiło wydzielone siły marynarki wojennej Niemiec, przeznaczone do udziału w inwazji (większość dużych okrętów prowadziła działania dywersyjne na [[Morze Północne|Morzu Północnym]]). Ratunkiem dla [[Kriegsmarine]] byłoby przejęcie floty francuskiej, możliwe po kapitulacji Francji. Zapobiegła temu brytyjska operacja [[Operacja Catapult|„Catapult”]] (lipiec 1940), w trakcie której w walkach brytyjsko-francuskich zniszczono lub ciężko uszkodzono większość dużych jednostek nawodnych floty francuskiej, zwłaszcza te stacjonujące w portach [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]]. Dodatkową przeszkodą dla Niemców był brak okrętów desantowych – w tej roli miały wystąpić barki rzeczne, ściągane do portów inwazyjnych z [[Holandia|Holandii]], [[Belgia|Belgii]] i [[Francja|Francji]]. Mimo wszystko warunkiem wywalczenia choćby czasowej przewagi morskiej, koniecznej do przerzucenia wojsk było uzyskanie panowania w powietrzu. Częścią planu inwazji na Wielką Brytanię stała się operacja [[Bitwa o Anglię|„Adlerangriff”]]. W trakcie działań oznaczonych tym kryptonimem [[Luftwaffe]] zamierzała wywalczyć panowanie powietrzne, co pozwoliłoby wojskom lądowym na sforsowanie kanału La Manche pod osłoną lotnictwa i Kriegsmarine. Próba wykonania założeń tej operacji przeszła do historii pod nazwą bitwy o [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]].