Żurawiejka: Różnice pomiędzy wersjami

Żurawiejki rozpowszechniły się w wojsku polskim w okresie II Rzeczypospolitej po wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku w nawiązaniu do tradycji kawalerii rosyjskiej. Polskie korzenie żurawiejek upatruje się także w „[[Jak to na wojence ładnie]]” z roku 1863. Jedną z pierwszych pieśni wpisujących się także w tątę tradycję jest [[Legiony Polskie 1914-1918|legionowa]] „[[Pieśń Szwadronu Wąsowicza]]” z I wojny światowej opisująca [[Szarża pod Rokitną|szarżę pod Rokitną]] prowadzoną przez rotmistrza [[Zbigniew Dunin-Wąsowicz|Zbigniewa Wąsowicza]] jaka miała miejsce w czerwcu 1915 roku<ref>Witold Ślusarski „Ostrogami dzwoń”, Unia-Press, Warszawa 1992.</ref>.

Początkowo swoją żurawiejkę miał każdy pułk ułanów. Tradycję tątę przejęły również pułki strzelców konnych chociaż jak głosiła jedna ze strof „Prawdę mówiąc między nami – strzelcy nie są ułanami”. Znane są także przykłady żurawiejek innych rodzajów wojsk: piechoty, artylerii, jednostek pancernych, marynarki wojennej czy lotnictwa.