Scytowie: Różnice pomiędzy wersjami

Byli ludem wyjątkowo wojowniczym. Według Herodota podczas uczt używali do wznoszenia toastów czaszek zabitych przez siebie wrogów, czasami oprawionych w złoto. Do wspólnej uczty byli dopuszczani tylko ci spośród mężczyzn, którzy posiadali taki puchar sporządzony z czaszki własnoręcznie zabitego wroga.

Po raz pierwszy w zapiskach historycznych pojawiają się w [[VII wiek p.n.e.|VII w. p.n.e.]] Pojawienie się Scytów nad Morzem Czarnym wiąże się z opuszczeniem ich dotychczasowych siedzib pod wpływem nacisku innego ludu koczowniczego – [[Massageci|Massagetów]]. W chwili pojawienia się na północnym Nadczarnomorzu tworzyli Scytowie zwartą organizację wojskową, dzięki czemu pokonali zamieszkujące tu wcześniej plemiona, przede wszystkim [[KimerowieKimmerowie|KimerówKimmerów]]. W pościgu za Kimerami i z chęci zagarnięcia olbrzymich dóbr, będących udziałem ówczesnych cywilizacji [[Azja Mniejsza|Azji Mniejszej]] i dorzecza [[Tygrys (rzeka)|Tygrysu]] i [[Eufrat]]u, Scytowie przez [[Kaukaz (łańcuch górski)|Kaukaz]] wdarli się do Azji Mniejszej. W latach siedemdziesiątych VII wieku p.n.e. Scytowie pod wodzą swojego władcy Ispakaiosa[[Ispakaios]]a połączyli się z [[Medowie|Medami]] i [[Manna (królestwo)|Mannejczykami]] przeciwko [[Asyria|Asyrii]]. Władcy Asyrii [[Asarhaddon]]owi udało się jednak zawrzeć ze Scytami separatystyczny pokój, w którym zgodził się m.in. wydać swoją córkę za wodza scytyjskiego Bartatuę.