Bitwa o Narwik: Różnice pomiędzy wersjami

O północy, po 20-minutowym przygotowaniu artyleryjskim, 2. bat. ppłk. [[Władysław Dec (żołnierz)|Władysława Deca]] i 4. bat. mjr. Arnolda Jaskowskiego uderzyły na Ankenes i [[Nyborg]], a 1. bat. mjr. Wacława Kobylińskiego na brzegi Beisfiordu. Czołowe natarcie nie powiodło się, bowiem awaria radiostacji nie pozwoliła na celne wsparcie artyleryjskie okrętów [[Royal Navy]]. Polacy zdobyli wzgórze 275, ale nie byli w stanie się na nim utrzymać. 1. bat. odniósł największy sukces zajmując około godz. 9.00 wzgórza 650 i 773. Wkrótce potem 2. bat. zdobył ponownie wzgórze 275 i wyszedł na przedpole Nyborga, w związku z czym Niemcy rozpoczęli ewakuację łodziami do Narwiku. Ostatnia z tych łodzi, ostrzelana przez polskie karabiny maszynowe, zatonęła i większość z 60 żołnierzy zginęła. Tylko nieliczni dostali się do niewoli<ref>Wojciech Markert: ''Narwik 1940'', [w:] Biuletyn Informacyjny, Rok XIX, nr.5 (229), s.20</ref>. Zdecydowana obrona oddziałów niemieckich opóźniła natarcie i dopiero 29 maja około godz. 5.00 1. bat. doszedł do Beisfiordu i nawiązał łączność z 13. półbrygadą Legii Cudzoziemskiej. Większości Niemców udało się przedrzeć do Narwiku omijając polskie i francuskie pozycje.

 

 

30 maja alianci prowadzili akcję oczyszczania rejonu miasta, jednocześnie przygotowując się do ewakuacji. SBSPodh rozpoczęła ją 3 czerwca, a 8 czerwca ostatni oddział – z [[Zygmunt Bohusz-Szyszko|dowódcą brygady]] – odpłynął do Francji.