Styl międzynarodowy: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Nazwa ==

 

Autorzy terminu sugerowali w ten sposób umiędzynarodowienie architektury przy jednoczesnym oderwaniu od rodzimych wzorców, jednocześnie jednak po raz pierwszy nadawali architekturze modernizmu rangę kolejnego stylu historycznego, podczas gdy większość jej twórców chętniej widziałaby w niej raczej całkowicie nową metodę twórczą niż styl. Już wcześniej funkcjonowało w Europie pojęcie ''architektura międzynarodowa'' ([[język niemiecki|niem.]] ''Internationale Architektur)'', użyte m.in. przez [[Ludwig Hilberseimer|Ludwiga Hilberseimera]] w katalogu do wystawy [[Wystawa mieszkaniowa w Weißenhof|''Die Wohnung'' w Stuttgarcie]] w 1927. Hitchcock i Johnson użyli jednak innego określenia zawierającego wyraz ''[[styl architektoniczny|styl]]'', jak również opisali nowoczesną architekturę na podstawie klarownych kryteriów, powołując się na podane na 83 planszach uszeregowane alfabetycznie według nazwiska autora przykłady. Szczególnie silnie sprzeciwiał się w tym czasie traktowaniu nowoczesnej architektury jako stylu [[Walter Gropius]]. Książka Johnsona i Hitchcocka, katalogując cechy wymagane do tego, aby budynek mógł być uznany za nowoczesny, wywarła wpływ na wielu architektów i pełniła dla wielu rolę podręcznika estetyki.

# Istotą architektury miało być nie tworzenie mas budynku, a definiowanie i kształtowanie ograniczonej przestrzeni.

# Nowoczesna architektura miała być regularna i [[Moduł (jednostka miary)|zmodularyzowana]]. Problemem architektury jest znajdowanie odpowiedniego wyrazu dla funkcji podobnych i dla funkcji odmiennych. Istotną cechą budynku jest asymetria [[Rzut (budownictwo)|rzutu]].

 

Autorzy skupiali się na zewnętrznym wyglądzie i wyrazie budynków, modernistycznym eksperymentom z wnętrzem poświęcając mniej miejsca. Nowoczesny budynek miał ich zdaniem sprawiać wrażenie lekkości, jego ściany miały stanowić gładkie płaszczyzny pokryte regularną teksturą. Jako preferowane materiały [[elewacja|elewacyjne]] wymieniali okładziny drewniane, płyty ceramiczne i [[luksfer]]y. Płaszczyzny tynku i widoczny [[żelbet]], choć jak zauważali kojarzone z nowoczesną architekturą, dodawały jakoby budynkowi ciężaru, dotyczyło to także większości przypadków użycia cegły. Obszerne przeszklenia miały być stosowane dla nadania ścianie lekkości, lecz jednocześnie w celu zachowania ciągłości płaszczyzny winny być zlicowane z elewacją. Do zasad stylu nie należało postulowane wcześniej przez [[Le Corbusier]]a konieczne stosowanie dachów płaskich, zdaniem autorów [[dach pulpitowy]] jest również funkcjonalny i estetyczny.