Wikipedia

Bitwa o Charków (1943): Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne
Linia 13:
|strona2 = {{Państwo|SUN}}
|dowódca1 = {{flaga|DEU|wariant=III Rzesza}} [[Erich von Manstein]]<br />{{flaga|DEU|wariant=III Rzesza}} [[Paul Hausser]]<br />{{flaga|DEU|wariant=III Rzesza}} [[Hermann Hoth]]<br />{{flaga|DEU|wariant=III Rzesza}} [[Eberhard von Mackensen]]
|dowódca2 = {{flaga|SUN}} [[Filip Golikow]]<br />{{flaga|SUN}} [[Nikołaj Watutin]]<br />{{flaga|SUN}} [[Konstanty Rokossowski]]<br />{{flaga|SUN}} [[Andriej Jeriomienko]]
|siły1 = 70 000 ludzi
|siły2 = 346 000 ludzi
Linia 71:
Dopiero w takiej sytuacji dowództwo Frontu Woroneskiego zdecydowało się przerwać operacje zaczepne prawego skrzydła i przygotować armie [[38 Armia (ZSRR)|38.]] i [[60 Armia (ZSRR)|60.]] do obrony. Natomiast armie [[40 Armia (ZSRR)|40.]] i [[69 Armia (ZSRR)|69.]] w razie fiaska działań obronnych miały się wycofać na północ od Charkowa, a [[3 Armia Pancerna (ZSRR)|3. Armia Pancerna]] – bronić podejścia do miasta. Jednocześnie w rejon Charkowa przerzucono sześć dywizji i dwie brygady piechoty. W rzeczywistości siły przeznaczone do obrony miasta były słabe. Dywizje liczyły po 3500–4000 ludzi, a cały front miał tylko 70 czołgów. Brakowało uzbrojenia, amunicji, paliwa, żywności i mundurów. Skierowana na pomoc [[64 Armia (ZSRR)|64. Armia]] mogła przybyć dopiero 10 marca<ref name=autonazwa6 />.
 
Szturm Charkowa rozpoczął się 4 marca atakiem [[II Korpus Pancerny SS|II Korpusu Pancernego SS]] i [[XLVIII Korpus Pancerny (III Rzesza)|XLVIII Korpusu Pancernego]] na pozycje 3. Armii Pancernej, której opór był na tyle silny, że w ciągu dwóch dni Niemcy posunęli się tylko o 6-8 km. W takiej sytuacji kierunek ataku został zmieniony 6 marca na styk 69. Armii i 3. Armii Pancernej. Niemieckie oddziały pancerne zdołały w rejonie Walek przerwać front i wejść na 15 km w głąb pozycji wroga. Następnego dnia zwiększono nacisk przez wprowadzenie do walki Korpusu Armijnego "Raus", co zmusiło 3. Armię Pancerną do cofnięcia się za rzekę [[Mża]]. Niemieckiego marszu nie powstrzymało też skierowanie pod Charków kolejnych trzech dywizji piechoty<ref name=autonazwa6 />.
 
Dla ratowania położenia na froncie Stawka nakazała 8 marca, aby [[Front Południowo-Zachodni (radziecki)|Front Południowo-Zachodni]] siłami [[2 Korpus Pancerny Gwardii|2. Korpusu Pancernego Gwardii]] i trzech dywizji piechoty przeprowadził kontratak z rejonu Zmijewa przez Taranowkę w kierunku Nowej Wołogdy na skrzydło i tył wojsk niemieckich. Jednocześnie 40. Armia miała uderzyć na zachód od Ljubotyna. Prowadzone tego i następnego dnia działania nie przyniosły rezultatu. 9 marca przerwa między 69. Armią a 3. Armią Pancerną powiększyła się do 45 km. Następnego dnia miała ona już 60 km. Rzucone na pomoc dwa korpusy pancerne ([[2 Korpus Pancerny Gwardii|2. Gwardii]] i [[18 Korpus Pancerny (ZSRR)|18.]]) Frontu Południowo-Zachodniego i rezerwowy [[3 Korpus Pancerny Gwardii|3. Gwardii]] też niczego nie zmieniły, a poniosły dotkliwe straty. Wieczorem 10 marca wojska niemieckie podeszły do przedmieść Charkowa. Po dwóch dniach walki toczyły się już na terenie miasta. Kiedy po całkowitym okrążeniu Charkowa 14 marca los miasta wydawał się przesądzony, dowódca [[Front Woroneski|Frontu Woroneskiego]] wydał rozkaz o ewakuacji. Do rana 17 marca część oddziałów 3. Armii Pancernej zdołała się wyrwać z okrążenia i przejść na lewy brzeg Dońca<ref name=autonazwa6 />.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_o_Charków_(1943)”