Richard Virenque: Różnice pomiędzy wersjami

| największy sukces = '''[[Tour de France]]'''<br />

[[ImagePlik:Jersey polkadot.svg|20px]] Klasyfikacja górska

(1994, 1995, 1996, 1997, 1999, 2003, 2004)<br />

7 etapów (1992&ndash;20041992–2004)

| lata = 1991&ndash;1992 1991–1992<br /> 1993&ndash;1998 1993–1998<br /> 1999&ndash1999–2000;2000; <br /> 2001&ndash;2002 2001–2002<br /> 2003&ndash;20042003–2004

| drużyny = R.M.O. <br /> [[Festina (grupa kolarska)|Festina]] <br /> Polti <br /> Domo-Farm Frites <br /> Quick Step-Davitamon

}}

Pierwsze osiem lat zawodowej kariery "Ryszard Lwie Serce" spędził pod skrzydłami dyrektora sportowego Bruno Roussela najpierw w ekipie RMO (1991-92), a potem w niesławnej Festinie (1993-98). Od razu dał się poznać jako utalentowany góral zajmując jeszcze jako młodziutki profi dwa drugie miejsca w rozgrywanym na ciężkich rundach pod Paryżem Trophée des Grimpeurs (Trofeum Wspinaczy). Światowej publiczności pokazał się po raz pierwszy z najlepszej strony na drugim etapie Tour de France 1992 prowadzącym przez [[Pireneje]] z [[San Sebastián|San Sebastian]] do [[Pau (Pireneje Atlantyckie)|Pau]] gdy wraz z Baskiem Javierem Marguialday dotarł do mety ponad pięć minut przed mocno przerzedzonym przez góry peletonem. Etap wygrał bardziej doświadczony Marguialday, lecz Virenque w wieku niespełna 23 lat założył [[Żółta koszulka lidera Tour de France|żółtą koszulkę lidera TdF]] -– aczkolwiek tylko na jeden etap, gdyż następnego dnia kolejna udana ucieczka wyniosła na fotel lidera jego starszego kolegę z drużyny Pascala Lino.

W pierwszym roku występów w barwach Festiny Virenque poprawił się o kilka lokat jeśli chodzi o zajęte miejsce w klasyfikacji generalnej Tour de France (z 25. w 1992 roku na 19.), lecz jedyne zwycięstwo odniósł na trasie Tour du Limousin -– sierpniowej etapówki, która ukończył w ogólnym rozrachunku na drugim miejscu. Prawdziwym przełomem był dla niego sezon 1994, a w szczególności dwunasty etap TdF prowadzący znów przez Pireneje tym razem z [[Lourdes]] do [[Luz-Ardiden]]. Tego dnia na [[:en:Col du Tourmalet|Col du Tourmalet]]{{lang|en}} zgubił współtowarzyszy ucieczki i do mety dotarł z przewagą aż 4:34 nad drugim na mecie (po spóźnionym kontrataku z peletonu) Włochem [[Marco Pantani]]m i 7:42 nad liderem Baskiem [[Miguel Indurain|Miguelem Indurainem]]. Dzień później został wiceliderem wyścigu, lecz słaba postawa na górskiej czasówce do [[Morzine]]-Avoriaz zdegradowała go tuż przed końcem wyścigu na piąte miejsce w generalce. Na pocieszenie zostało mu bezdyskusyjne (jego pierwsze) zwycięstwo w [[Lider klasyfikacji górskiej|klasyfikacji górskiej]] Touru. Jeszcze tego samego lata dał się poznać z dobrej strony w wyścigach klasycznych. Najpierw zajął drugie miejsce za Mołdawianinem [[Andrei Tchmil|Andreiem Tchmilem]] w bretońskim semi-klasyku [[Grand Prix Ouest France-Plouay|GP Ouest France-Plouay]] (Wielka Nagroda Zachodniej Francji). Pięć dni później na trudnej trasie wokół słynącego ze starożytnych zabytków [[Agrigento]] na Sycylii zdobył brązowy medal [[Mistrzostwa świata w kolarstwie szosowym|Mistrzostw Świata w wyścigu ze startu wspólnego]] (złoto wywalczył jego o trzy lata starszy kolega z reprezentacji i zarazem grupy [[Luc Leblanc]]).

Po odejściu Leblanca, który "wplątał się" w fatalny kontrakt z szybko rozwiązaną grupą Le Groupment, Virenque został niekwestionowanym liderem Festiny. Podczas sezonu 1995 znów wygrał pirenejski etap (feralny odcinek piętnasty Saint Girons -– Cauterets / Cretes du Lys podczas, którego zginął mistrz olimpijski z Barcelony Włoch [[Fabio Casartelli]]) oraz klasyfikację górską Tour de France, lecz w klasyfikacji generalnej tego wyścigu był "tylko" dziewiąty. Wyżej uplasował się w zdominowanej przez kolarzy ONCE z Jalabertem na czele [[Vuelta a España|Vuelta a Espana]], którą ukończył na piątej pozycji. Natomiast dwa tygodnie po Vuelcie finiszował szósty podczas światowego czempionatu wyznaczonego po raz pierwszy w październiku i w dodatku w dalekiej, kolumbijskiej [[Duitama|Duitamie]] na skrajnie trudnej, andyjskiej trasie. W sezonie 1996 szeregi Festiny wzmocnił Szwajcar [[Laurent Dufaux]] stając się "prawą ręką" Francuza w jego próbach zwycięstwa w "Wielkiej Pętli". W tym samym roku nastąpił kres ery wielkiego Induraina, zaś Tour padł łupem duetu, lecz nie z Festiny a niemieckiego Telekomu (Duńczyk [[Bjarne Riis]] & Niemiec [[Jan Ullrich]]). Virenque jednak przynajmniej po raz pierwszy wspiął się na generalne podium TdF oraz już po raz trzeci okazał się najlepszym góralem tej imprezy. Po raz kolejny sprawdził się też w zawodach rangi mistrzowskiej zajmując piąte lokaty w wyścigach ze startu wspólnego na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996|Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie]] jak i Mistrzostwach Świata w szwajcarskim [[Lugano]]. Swój najlepszy (z punktu widzenia [[Ranking UCI kolarzy szosowych|rankingu UCI]]) sezon uświetnił zaś cztery dni po Mistrzostwach zwycięstwem we włoskim semi-klasyku Giro del Piemonte.

Do następnego sezonu przystąpił z podobnym kalendarzem przygotowań do TdF jak w 1997 roku. Parę udanych występów w lutym (m.in. trzecie miejsce w etapówce [[Tour Méditerranéen]]), potem pauza i próby generalne w czerwcu, które wypadły dość udanie -– wygrany etap podczas [[Critérium du Dauphiné|Critérium du Dauphiné Libéré]] i trzecie miejsce w Mistrzostwach Francji. Szefowie i kolarze Festiny wiele sobie obiecywali po występie w 85. Tour de France (Virenque był jednym z głównych faworytów) lecz ich udział w tej imprezie zakończył się wielkim skandalem już po tygodniu. W przeciwieństwie do wszystkich niemal członków swojej drużyny, w tym również dwukrotnie drugiego na Tourze [[Alex Zülle|Alexa Zülle]] – Virenque przez długi czas zaprzeczał ze łzami w oczach jakimkolwiek zarzutom stawianym jego osobie.

Tymczasem we Francji wszczęto śledztwo, a następnie rozpoczęto proces w sprawie dopingu w Festinie. Ci kolarze, którzy szybko przyznali się do przyjmowania środków dopingowych otrzymali od swych federacji kilkumiesięczne dyskwalifikacje, których okresy pokończyły się do maja 1999 roku. Natomiast "przekonany o swej niewinności" Virenque mógł nadal startować, przynajmniej do czasu zakończenia sprawy sądowej. Niemniej w swej ojczyźnie nie był mile widziany przez rodzime władze, decydentów francuskiej federacji kolarskiej i organizatorów z Societe du TdF. Dlatego też niezmieniając obywatelstwa postarał się o szwajcarską licencję zawodową, zaś pracę znalazł we włoskiej grupie Polti prowadzonej przez dyrektora Gianluigi Stangę. Nowym szefom szybko się odwdzięczył podczas najważniejszego dla nich wyścigu czyli [[Giro d'Italia]]. Wyścig ten wygrał w dramatycznych okolicznościach jego kolega z drużyny Włoch [[Ivan Gotti]], zaś sam Virenque (czternasty w "generalce") okazał się najlepszy na etapie trzynastym w Appeninach z metą w [[Rapallo]]. Dla organizatorów Tour de France bożyszcze francuskich kibiców był "persona non grata" i jego udział w "Wielkiej Pętli" stał się możliwy wyłącznie dzięki interwencji ze strony władz [[Union Cycliste Internationale|UCI]]. W tym wyścigu nie pozostał anonimowy, zajął ósme miejsce w klasyfikacji generalnej i raz jeszcze nie miał sobie równych w zbieraniu punktów na górskich premiach. Rok później wciąż jeżdżąc w barwach Team Polti dotarł do szóstego miejsca w Tourze i zdołał wygrać dramatyczny alpejski etap do Morzine. Podczas niego to nowy patron wyścigu Amerykanin [[Lance Armstrong]] "umierał z głodu" na przełęczy Joux-Plane, zaś towarzysz Virenque' a w kluczowej akcji Hiszpan [[Roberto Heras]] wpadł na barierki kilometr przed metą. Niespodziewanie jednak tym razem francuski góral znalazł pogromców w swej ulubionej rywalizacji o prymat wśród wspinaczy (wygrali kolarze [[Kelme (grupa kolarska)|Kelme]] -– Kolumbijczyk [[Santiago Botero]] przed Baskiem [[Javier Otxoa|Javierem Otxoa]]).

Dzięki temu mógł wrócić do peletonu jeszcze w trakcie sezonu 2001, a ponieważ drużyna Polti już nie istniała pomocną dłoń wyciągnął doń [[Patrick Lefevre]], menadżer belgijskiej ekipy Domo-Farm Frites. Również i tym razem Virenque potrafił się szybko i godnie zrewanżować za okazane mu zaufanie. Uczynił to podczas wyścigu z pozoru najmniej odpowiadającego jego górskim talentom. Na trasie "klasyku sprinterów" [[Paryż-Tours|spod Paryża do Tours]] uciekł już na 12 kilometrze, współpracował przez ponad 230-kilometrów z największym wśród swych rodaków specem od tego typu akcji [[Jacky Durand|Jackym Durandem]] po czym nie tylko go zgubił, lecz jeszcze będąc skazanym na niemal pewne "wchłonięcie" z powodzeniem odparł pościg rozpędzonego peletonu. Virenque po przejściach choć miał już najlepsze lata za sobą, stał się jednak człowiekiem bardziej świadomym swych kolarskich walorów i niedostatków. W erze totalnej dominacji Armstronga na scenie Tour de France jego szanse na wymarzone zwycięstwo w tym wyścigu bezpowrotnie uleciały. Jego nowa ekipa Domo celowała przede wszystkim w [[klasyk (kolarstwo)|wyścigi klasyczne]]. W tej sytuacji podczas "Wielkiej Pętli" miał raczej status wolnego strzelca i jako taki stawiał sobie realistyczne cele tj. kolejne zwycięstwa w klasyfikacji górskiej i na górskich odcinkach. Z trzech ostatnich występów w Tour de France (choć zajmował w "generalce" miejsca dość odległe tzn. szesnaste, szesnaste i piętnaste) wyniósł w sumie: dwie dalsze koszulki najlepszego górala (2003-04) oraz trzy sukcesy etapowe (w 2002 roku triumfował na prowansalskim szczycie, "świętej górze Touru" -– [[Mont Ventoux]], w 2003 raz jeszcze w Morzine i "na pożegnanie" w tym roku po rajdzie przez [[Masyw Centralny]] do [[Saint-Flour (Cantal)|Saint-Flour]]). Co więcej w jubileuszowym Tourze 2003 po wspomnianym triumfie w Morzine, do którego dojechał z przewagą ponad czterech minut nad grupą faworytów raz jeszcze, choć znów tylko na dobę, założył [[Żółta koszulka lidera Tour de France|żółtą koszulkę lidera]].