Zajezdnia tramwajowa przy ulicy Gajowej w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
dodano odnośnik do strony internetowej o zajezdni |
drobne redakcyjne |
||
Linia 35:
[[Plik:Dyrekcja Gajowa.JPG|thumb|250px|right|Budynek z [[1904]] roku, niegdyś zajmowany przez zarząd]]
{{wikinews|Poznań: Katarzynka 2008|Katarzynki 2008}}
'''Zajezdnia tramwajowa przy ul. Gajowej w Poznaniu''' – najstarsza i działająca do 28 grudnia 2010 [[zajezdnia]] tramwajowa w [[Poznań|Poznaniu]], stanowiąca zabytek architektury przemysłowej.
== Historia ==
Początkowo zajezdnia zajmowała działkę na narożniku ul. Gajowej i ul. Sienkiewicza i składały się na nią wozownia na 20 wagonów, stajnia na 80 koni, kuźnia z podkowalnią oraz budynek mieszkalny dla inspektora zakładowego, latryna i pompa. Po likwidacji dworca kolejowego na [[Jeżyce|Jeżycach]] część terenu wykupiło w [[1886]] roku Poznańskie Towarzystwo Kolei Konnej. W [[1890]] roku teren zajezdni powiększono, a w latach [[1897]]-[[1898]], gdy elektryfikowano poznańskie tramwaje w zajezdni wybudowano halę dla wozów i mniejszą dla doczep, a także warsztaty w których remontowano [[tramwaj]]e oraz (prawdopodobnie) postawiono szachulcowy budynek na rogu Gajowej i Sienkiewicza, przedsiębiorstwo zmieniło również nazwę, na Poznańską Kolej Elektryczną. W [[1903]] roku przebudowano torowisko od ul. Gajowej, oraz dobudowano trzecia halę. Rok później oddano do użytku budynek dyrekcji oraz nowe warsztaty. W [[1908]] dodano baterię akumulatorów szczytowych, które zasilały trakcję. W [[1913]] zajezdnia znacznie się powiększyła. Połączono wszystkie istniejące hale, powstała nowa kuźnia, a stara została przerobiona na pomieszczenie w którym zorganizowano odlewnię. Cały kompleks został natomiast wyposażony w centralne ogrzewanie i doprowadzenie ciepłej wody. Powiększono również budynek administracji z [[1903]] roku.
W [[1924]] w związku z przejściem sieci miejskiej na prąd zmienny w zajezdni pojawił się rtęciowy [[prostownik]]. W [[1925]] dodano kolejne warsztaty rozbudowując do obecnej długości główną halę oraz dodano wyjazd z torami od ul. Zwierzynieckiej. W [[1927]] gdy w [[Poznań|Poznaniu]] wprowadzono komunikację autobusową w zajezdni powstał garaż na 16 maszyn. W latach [[1928]]-[[1929]] powstał nowy garaż na 36 autobusów, a stary stał się garażem dla mniejszych samochodów. Powstała również kolejna odlewnia. Po zakupie kolejnej parceli w [[1936]] zajezdnia osiągnęła swoją dzisiejszą wielkość czyli kwartał między ulicami Zwierzyniecką, Kraszewskiego, Sienkiewicza i Gajową, poza drobnym fragmentem na narożniku Zwierzynieckiej i Gajowej. W tym samym roku po kolejnej przebudowie hala główna osiągnęła ostateczne rozmiary, oraz dodano budynek z garażem i zapleczem socjalnym dla pracowników. Zmodernizowano również układ torowisk rozbierając ostatni budynek dworca kolejowego.
[[II wojna światowa|Wojna]] oszczędziła zajezdnię, która nadal była rozbudowywana aż do [[1962]] roku, kiedy to dyrekcja MPK przeniosła się na ul. Głogowską. Kolejne zajezdnie powstające na obrzeżach znacznie już rozbudowanej sieci tramwajowej sprawiły, że obiekt przy ul. Gajowej stawał się coraz bardziej jedynie zakładem remontowym.
Obecnie zajezdnia nie funkcjonuje, po 130 latach od jej uruchomienia. W dniu [[28 grudnia]] [[2010]] o godzinie 6:47 wyjechał ostatni liniowy wagon, [[Beijnes 3G]] o numerze taborowym 805. == Zobacz też ==
| |||