Kampania Cromwella w Irlandii: Różnice pomiędzy wersjami

Po porażce w [[bitwa pod Scarrifholis|bitwie pod Scarrifholis]] Butler zbiegł do Francji. Jego miejsce zajął Sir Ilick Burke. W lipcu roku 1651 po kolejnej porażce w [[bitwa pod Knocknaclashy|bitwie pod Knocknaclashy]] siły Irlandczyków i Rojalistów kontrolowały już tylko niewielki obszar na zachód od rzeki Shannon, miasta [[Limerick]] i [[Galway]] a także niewielką enklawę w hrabstwie Kerry. Ireton obległ [[Limerick]], natomiast armia północna podeszła pod miasto [[oblężenie Galway|Galway]]. Oba miasta były silnie umocnione i dopiero głód i choroby w trakcie długiego oblężenia zmusiły obrońców do kapitulacji. Po kapitulacji Limerick (1651) i Galway (1652) opór irlandzki został stłumiony. Wielu Irlandczykom nie odpowiadały jednak warunki kapitulacji, dlatego też kontynuowali jeszcze rok walkę partyzancką. Anglicy surowo jednak karali wszystkich wspomagających partyzantów, paląc ich pola uprawne, niszcząc całe wioski co doprowadziło szybko do wybuchu głodu i zarazy. Ostatnia zorganizowana grupa rebeliantów skapitulowała w [[Cavan]] w roku [[1653]].

 

 

Surowość Cromwella wobec Irlandczyków wynikała po części z głębokiej antypatii religijnej wobec katolicyzmu, a także z chęci ukarania katolików za powstanie irlandzkie w 1641 roku, a w szczególności masakrę protestantów w Ulsterze.

* bitwa pod Knocknalashy (1651)

* oblężenie Galway (1651-1652)

 

=== Literatura ===