Wiera Oboleńska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.7.1) (Robot dodał de:Wera Apollonowna Obolenskaja, ru:Оболенская, Вера Аполлоновна |
drobne merytoryczne |
||
Linia 5:
We francuski ruch oporu zaangażowała się latem 1940, przystępując do utworzonej przez Arthuysa tajnej Organizacji Cywilnej i Wojskowej (fr. Organisation Civile et Militaire), do której wprowadziła także swojego męża i przyjaciół Kiriłła Makinskiego oraz Sofię Nosowicz. Została sekretarką generalną organizacji, brała udział w przekazywaniu do [[Londyn]]u informacji o działaniach niemieckich we Francji oraz o dalszych planach wojsk niemieckich, zdobytych przez członków organizacji. Spotykała się z dowódcami komórek Organizacji Cywilnej i Wojskowej i przekazywała im polecenia dowództwa, przyjmowała meldunki, kopiowała nielegalnie pozyskane plany niemieckich obiektów wojskowych<ref name="russ">[http://magazines.russ.ru/nj/2008/253/fl23.html Людмила Оболенская-Флам, Из истории русского Сопротивления]</ref>. Po aresztowaniu Arthouysa w końcu 1942 Wiera Oboleńska stała się najbliższą współpracownicą nowego komendanta organizacji, pułkownika [[Alfred Touny|Alfreda Touny]]<ref name="russ"/>.
W końcu roku następnego [[Gestapo]] zorientowało się w istnieniu organizacji i dokonało masowych aresztowań jej działaczy. 17 grudnia 1943 Wiera Oboleńska i Sofia Nosowicz zostały aresztowane w mieszkaniu tej ostatniej. Obydwie kobiety były przetrzymywane w więzieniu Fresnes w Paryżu, następnie w więzieniu w [[Arras]]. Mimo wyczerpujących przesłuchań Oboleńska nie wydała nikogo, przyznając się jedynie do własnej przynależności do organizacji<ref name="russ"/>. Została skazana na śmierć, przewieziona do berlińskiego więzienia [[Plötzensee]] i tam [[gilotyna|zgilotynowana]]<ref name="russ"/>. Jej symboliczny grób znajduje się na rosyjskim cmentarzu prawosławnym w <ref>[http://www.vgd.ru/CEMETRY/russians.htm RUSSIANS IN EXILE The History Of A Diaspora]</ref>, w kaplicy poświęconej pamięci Rosjan walczących po stronie francuskiej w II wojnie światowej. Upamiętnia ją także tablica na ul. Rueil-la-Gadelière w Paryżu, gdzie mieszkała z mężem w ostatnich latach życia<ref name="fr"/>.
W 1958 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Kawalerskim [[Legia Honorowa|Legii Honorowej]] i Krzyżem Wojennym<ref name="fr">[http://www.russie.net/article5358.html Le 65e anniversaire de la Victoire du 9 mai 1945 au cimetière de Sainte Geneviève des Bois]</ref>.
Jej mąż Nikołaj po II wojnie światowej został prawosławnym duchownym i służył jako [[protoprezbiter]] m.in. w [[sobór św. Aleksandra Newskiego w Paryżu|soborze św. Aleksandra Newskiego w Paryżu]]<ref name="fr"/>.
{{Przypisy}}
[[Kategoria:Urodzeni w 1911]]
| |||