Szczelina Chochołowska: Różnice pomiędzy wersjami

|grafika =

|opis grafiki =

|plan =

|opis planu =

|właściciel =

|właściciel szczegóły =

|rozciągłość pozioma =

|głębokość =

|wysokość otworów ndd =

|ekspozycja otworów =

|commons =

|www =

Szczelina Chochołowska jest trzyotworową jaskinią o rozwinięciu poziomym, choć występuje w niej również kilka studni. Wykształciła się jako podziemny przepływ [[Chochołowski Potok|Potoku Chochołowskiego Potoku]], lecz obecnie woda płynąca występuje jedynie na niewielkim jej obszarze w ''Szczelinie za Jeziorkiem''. Korytarze jaskini prowadzą od I otworu w kierunku zachodnim, następnie (za ''Salką Końcową'') kierują się na południowy wschód.

Charakterystyczne dla Szczeliny Chochołowskiej są [[naciek jaskiniowy|formy naciekowe]] nazwane "polami„polami ryżowymi"ryżowymi” i "łopatami"„łopatami” (nazwy oddają ich wygląd), [[perły jaskiniowe]]<ref>[[Przemysław Burchard|Burchard Przemysław]]: ''Perły jaskiniowe'', w: "Poznaj„Poznaj Świat"Świat” R. X, nr 6 (115), czerwiec 1962, s. 17-1817–18</ref> oraz tzw. "„[[draperia naciekowa|kamienne mleko]]"”. W jaskini występują również dwa półtorametrowe [[stalagmit]]y.

Otwór jaskini został odkryty przez [[Stefan Zwoliński|Stefana Zwolińskiego]] i Jerzego Zahorskiego w roku 1933, jednak ze względu na niewielkie rozmiary szczeliny prowadzącej w głąb skały, wycofali się z dalszej eksploracji. W 1938 r. początkowe partie odkryli Gross i Kopkowicz (uczniowie zakopiańskiego gimnazjum). W 1951 r. [[Kazimierz Kowalski (zoolog)|Kazimierz Kowalski]] dokonał odkrycia drugiego, górnego otworu, a następnie razem z Władysławem Danowskim i Maciejem Kuczyńskim odkryli dalsze, obszerne partie jaskini, aż do ''Komory Końcowej''. Tego samego roku siedmioosobowa grupa [[grotołaz]]ów poznała kilkaset metrów bocznych korytarzy.

W dniach od 1 do 4 lutego 1956 r. jaskinię penetrowała wyłącznie kobieca wyprawa pod kierownictwem Zofii Łukaszczyk, zorganizowana przez członkinie Krakowskiej Sekcji Taternictwa Jaskiniowego. Podczas tej wyprawy zostało odkryte nowe przejście z dolnego piętra jaskini w pobliże otworu wejściowego. Prawdopodobnie była to pierwsza wyłącznie kobieca, eksploracyjna wyprawa jaskiniowa w dziejach światowej speleologii<ref>Burchard Przemysław: ''Z życia Krakowskiej Sekcji Taternictwa Jaskiniowego'', w: "„[[Wierchy]]"” R. 25 (1956), s. 230</ref>.