Nizina Mandżurska: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne
drobne redakcyjne
Linia 1:
'''Nizina Mandżurska''' ({{chińskie|upr=东北平原|trad=東北平原|hp=Dōngběi Píngyuán|dosł=Nizina Chin Północno-Wschodnich}}), także '''Nizina Songliao''' ({{chińskie|upr=松辽平原|trad=松遼平原|hp=Sōngliáo Píngyuán}}) – [[nizina]] w północno-wschodnich [[Chińska Republika Ludowa|Chinach]], w dorzeczu [[Sungari]] i [[Liao He]], nad [[Zatoka Liaotuńska|Zatoką Liaotuńską]], otoczona [[Góry Wschodniomandżurskie|Górami Wschodniomandżurskimi]] oraz [[Wielki Chingan|Wielkim]] i [[Mały Chingan|Małym Chinganem]]. Rozciąga się na długości ok. 1000 km i szerokości 300–400 km. Zajmuje obszar zapadliska tektonicznego o powierzchni ok. 350 tys. km²<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.igsnrr.cas.cn/kxcb/dlyzykpyd/zgdl/zgdm/200704/t20070424_2154847.html | tytuł = 东北平原 | data dostępu = 2011-08-12| | opublikowany = 中国科学院地理科学与资源研究所 | data = 2007-04-24 | język = zh}}</ref>, które wypełniają trzecio- i czwartorzędowe osady jeziorne i rzeczne oraz lessy, a bliżej morza – także utwory morskie. Posiada mało urozmaiconą rzeźbę i wznosi się maksymalnie na wysokość 300 m n.p.m.<ref name = Britannica>{{Cytuj stronę | url = http://www.britannica.com/EBchecked/topic/361481/Northeast-Plain | tytuł = Northeast Plain | opublikowany = Britannica Online Encyclopedia | data dostępu = 2011-08-12 | język = en}}</ref> W części środkowej i na północy występują liczne płytkie jeziora i bagna<ref>{{cytuj książkę | imię = Jerzy | nazwisko = Makowski | tytuł = Geografia fizyczna świata | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | rok = 2008 | strony = 131 | isbn = 978-83-01-14218-6}}</ref>. Jej północną część stanowi nizina [[Songnen Pingyuan]].
 
Rozległe obszary czarnoziemów stepowych umożliwiły rozwój rolnictwa<ref>{{cytuj książkę | imię = Andrzej | nazwisko = Maryański | imię2 = Andrzej | nazwisko2 = Halimarski | inni = red. Hanna Krzysztofik | tytuł = Chiny | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | rok = 1980 | strony = 78 | isbn = 83-01-00952-7}}</ref>. Na Nizinie Mandżurskiej uprawia się pszenicę, soję, buraki cukrowe, kukurydzę, jęczmień, proso, sorgo, ziemniaki, len, na południu także ryż i konopie<ref>{{cytuj książkę | imię = Andrzej | nazwisko = Maryański | imię2 = Andrzej | nazwisko2 = Halimarski | inni = red. Hanna Krzysztofik | tytuł = Chiny | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | rok = 1980 | strony = 133–138 | isbn = 83-01-00952-7}}</ref>. Ponadto rozpowszechniona jest hodowla koni i owiec oraz pszczelarstwo<ref>{{cytuj książkę | imię = Andrzej | nazwisko = Maryański | imię2 = Andrzej | nazwisko2 = Halimarski | inni = red. Hanna Krzysztofik | tytuł = Chiny | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | rok = 1980 | strony = 141–142 | isbn = 83-01-00952-7}}</ref>. Ważny region przemysłowy i górniczy z bogatymi złożami rud żelaza, węgla kamiennego i ropy naftowej. Główne miasta to [[Shenyang]], [[Anshan]], [[Changchun]] i [[Harbin]]<ref name = Britannica/>.
 
W obrębie Niziny Mandżurskiej wyróznia się kilka mniejszych nizin, m.in. [[Liaohe Pingyuan|Liaohe]] i [[Songnen Pingyuan|Songnen]].
 
== Zobacz też ==