Wydawanie [[ultradźwięki|ultradźwięków]] przez [[walenie]], a zwłaszcza delfiny, zostało stwierdzone po raz pierwszy w okresie [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] w czasie badania dna morskiego przy pomocy [[echosonda|echosondy]]. W przypadku [[butlonos]]a (''Tursiops truncatus'') były to trzaskające dźwięki (od 5 do ponad 100 w ciągu sekundy, komponenty o częstotliwości ok. 120 kHz) oraz pojedyncze głosydźwięki dochodzące do 200 kHz{{r|Tembrock}}. U [[białucha|białuchy]] (''Delphinapterus leucas'') odkryto wówczas 8 różnych głosów. Początkowo przypisywano im funkcję wspomagania orientacji w otoczeniu{{r|Tembrock}}. W latach 60. XX w. rozpoczęto systematyczne badania dźwięków wydawanych przez [[ssaki morskie]]{{r|Hart}}. Badanie zdolności interpretacyjnych delfinów wykazało, że zwierzęta te uczą się sztucznych języków, tzn. zapamiętują znaczenie słów, rozumieją całe zdania oraz interpretują kolejność słów w zdaniu, a nawet starają się sensownie zinterpretować nonsensowną komendę{{r|Hart}}. Takie reakcje wykraczają poza efekty wynikające z samej [[tresura|tresury]]. Naukowcy prowadzący badania uznali, że delfiny potrafią w sposób abstrakcyjny łączyć słowa sztucznego języka z przedmiotami i rozumieją gramatykę tego języka{{r|Hart}}.
