Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”: Różnice pomiędzy wersjami

[[27 września]] jego oddziały przeprawiły się przez [[Bug]] w rejonie [[Włodawa|Włodawy]]. [[17 września]] w ich skład weszła [[Podlaska Brygada Kawalerii]], [[26 września]] nowo utworzone w rejonie Małoryty zgrupowanie „Brzoza”, a [[28 września]] [[Dywizja Kawalerii Zaza|Dywizja Kawalerii „Zaza”]]. Tego dnia nastąpiła reorganizacja zgrupowania, które otrzymało nazwę SGO „Polesie” (wcześniej stosowano nazwy „Grupa Poleska” i „Grupa Operacyjna gen. Kleeberga”). [[29 września|29]]-[[30 września]] stoczyło ono zwycięskie walki z oddziałami sowieckimi pod Jabłoniem i Milanowem.

28 września do zgrupowania dotarła wiadomość o kapitulacji [[Warszawa|Warszawy]]. W związku z tym dowódca SGO „Polesie” zdecydował się dalej przebijać na zachód i w oparciu o duże kompleksy leśne prowadzić działania partyzanckie. Od 2 października zgrupowanie toczyło [[Bitwa pod Kockiem (1939)|walki]] w rejonie [[Kock]] – [[Radzyń Podlaski|Radzyń]] – [[Łuków]] z niemieckim XIV KZmot (13 DPZmot i 29 DPZmot). Ostatni bój stoczony został 5 października pod [[Wola Gułowska|Wolą Gułowską]], w jego wyniku Brygada Kawalerii „Edward” wyszła na tyły, a 60 DP przełamała obronę lewego skrzydła 13 DPZmot. Mimo taktycznego zwycięstwa gen. Kleeberg postanowił kapitulować wskutek wyczerpania się amunicji. Rokowania kapitulacyjne zostały nawiązane po południu [[5 października]], wymiana ognia trwała do godz. 1.00 w nocy [[6 października]], ok. 2.00 parlamentariusze polscy przekazali uzgodniony akt kapitulacji, o 10.00 6 października rozpoczęło się składanie broni. Przed złożeniem broni żołnierzom odczytano pożegnalny rozkaz gen. Franciszka Kleeberga.