Hadrian IV: Różnice pomiędzy wersjami

Hadrian IV początkowo kontynuował procesarską politykę poprzedników, licząc na pomoc [[Fryderyk I Barbarossa|Fryderyka Barbarossy]] w stłumieniu rebelii [[Arnold z Brescii|Arnolda z Brescii]] w Rzymie i zlikwidowania rzymskiej komuny miejskiej{{r|Kelly}}. Po napaści na dwóch kardynałów, papież obłożył Rzym [[interdykt]]em{{r|Wollpert}}. Wkrótce potem doprowadził także do uwięzienia i skazania na śmierć, poprzez spalenie na stosie, Arnolda{{r|Wollpert}}. Na początku 1155 doszło do odnowienia zawartego dwa lata wcześniej traktatu sojuszniczego, a 18 czerwca 1155 papież koronował Fryderyka na cesarza{{r|Kelly}}. Już wtedy jednak doszło do pierwszych rozdźwięków. Obustronne uchybienia protokolarne w trakcie negocjacji oraz podczas samej uroczystości koronacyjnej, doprowadziły do pogorszenia wzajemnych stosunków, niewywiązanie się przez cesarza ze zobowiązań sojuszniczych posłużyło w końcu za pretekst do zerwania układu przez Hadriana IV i zawarcia w 1156 w [[Benewent|Benewencie]] sojuszu z dotychczasowym przeciwnikiem królem [[Wilhelm I Zły|Wilhelmem I sycylijskim]]{{r|Kelly}}. W tym samym roku doszło do uwięzienia w [[Burgundia|Burgundii]] papieskiego legata, arcybiskupa [[Eskil (arcybiskup Lund)|Eskila]], co jeszcze bardziej pogorszyło stosunki z Cesarstwem. Dwaj legaci, Roland ze Sieny i Bernard od św. Klemensa, wysłani na obrady sejmu Rzeszy w Besancon[[Besançon]] w listopadzie 1157 zamiast złagodzenia konfliktu doprowadzili do jego eskalacji, wdając się w polemikę z cesarskim kanclerzem [[Rainald z Dassel|Rainaldem z Dassel]], odnośnie prawnych relacji między papieżem, a cesarzem. Ostatecznie jednak, po osobistej interwencji Hadriana IV, uwolniono arcybiskupa Eskila.