Feliks II: Różnice pomiędzy wersjami

Został w 355 r. ustanowiony i konsekrowany przez [[biskup]]ów [[arianizm|ariańskich]] na papieża w miejsce [[Liberiusz (papież)|Liberiusza]]<ref name="Wollpert" />. Stało się to podczas banicji prawowitego papieża, ukaranego za niezłomną obronę boskości Chrystusa i tym samym sprzeciwianie się imperatorowi [[Konstancjusz II|Konstancjuszowi II]], zagorzałemu arianinowi<ref name="Kelly" />. Albowiem zgodnie z ówczesnym rzymskim prawem cesarz był jednocześnie najwyższym kapłanem, czyli zwierzchnikiem wszystkich religii w swoim państwie. Na wygnaniu Liberiusz przyjął wyznanie wiary zbliżone do ariańskiego (choć mieszczące się w granicach ortodoksji). W wyniku tego ustępstwa władca ułaskawił go w 358 r. i wyraził zgodę na rządy dwóch papieży nad Kościołem<ref name="Wollpert" />. Taki stan nie trwał zbyt długo., Wkrótcebowiem wkrótce potem Liberiusz wypędził wspólnika<ref name="Wollpert" />. Posunięcie to przyczyniło się do pogłębienia podziału wśród duchowieństwa. Feliks już do końca życia pozostał na uboczu. Założył sobie siedzibę przy Via Aurelia i stamtąd przewodził dość pokaźną liczbą zwolenników<ref name="Kelly" />. Zmarł 22 listopada 365.

Ale to właśnie jego frakcja odniosła ostateczny triumf<ref name="Kelly" />. Po śmierci Liberiusza przeszli do ofensywy. W wyniku krwawych walk z [[antypapież Ursyn|Ursynem]] - również antypapieżem - zdobyli papieski tron dla św. Damazego, a następnie poparcie cesarza [[Walentynian I|Walentyniana]]. W miarę upływu czasu zaczęli szerzyć kult Feliksa. Wbrew historycznym świadectwom ukazującym go na usługach arian, uczyniono z niego legalnego następcę św. Piotra, nieustraszonego orędownika katolicyzmu, co w konsekwencji doprowadziło go do cierpień i bohaterskiej śmierci.<ref Kościółname="Kelly" ustanowił jego święto w dniu 29 lipca i czcił go jako świętego papieża-męczennika/>.

== BibliografiaZobacz też ==