Étienne Decroux: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m robot dodaje: de |
wikizacja. |
||
Linia 1:
'''Étienne Decroux''' (ur. [[19 lipca]] [[1898]] r. w [[Paryż]]u, zm. [[12 marca]] [[1991]]) – [[francja|francuski]] [[aktor]] [[teatr]]alny, twórca [[mim]]u cielesnego.
'''Étienne Decroux''' ur. 19 lipca 1898 r. w Paryżu, zm. 12 marca 1991. Twórca mimu cielesnego. W 1923 roku przyjęty do Ecole du Vieux Colombier Jacques’a Copeau i Susan Bing w Paryżu. W latach 1926 – 1934 grał w wielu sztukach pod kierunkiem m.in. Charlesa Dullina, Louisa Jouveta, Gastona Baty czy Antonina Artauda, ale mawiał, że teatr słowa czy później kino uprawiał tylko dla zarobku. Od 1932 pojawił się w filmie, zwłaszcza w obrazach Marcela Carné, jak słynni ''Komedianci'' (1945) z kreacjami Decroux, Barrault’a i Arletty, czy Pierra Préverta. W 1940 założył własną szkołę pod Paryżem w Boulogne-Billancourt, a w 1941 własną grupę mimu, z którą podróżował po całym świecie. W roku 1943 został profesorem sztuki mimu w Théâtre de l’Atelier w Paryżu, następnie w Piccolo Teatro w Mediolanie, uczył także w Szwecji, w Szwajcarii i w New School oraz na Uniwersytecie w Nowym Jorku.▼
==Elementy biograficzne==
W 1945 Edward Gordon Craig po obejrzeniu jego pokazów (wraz z Jean-Louisem Barrault) pisał o nim w tygodniku „Arts” jako o geniuszu i jego mistrzu.▼
▲
▲W 1945 [[Edward Gordon Craig]], po obejrzeniu jego pokazów (wraz z Jean-Louisem Barrault), pisał o nim w tygodniku
Jego pasja ma korzenie w Ecole du Vieux Colombier, gdzie „ćwiczenia z maską” uświadomiły mu znaczenie ciała-instrumentu dla aktora. To chyba nie przypadek, że sztuka mimu tak mocno rozwinęła się we Francji, gdzie głównym elementem teatru jest słowo. O ile dla Copeau sztuka mimu była jedną z dróg doskonalenia aktora słowa, o tyle Decroux swoją pracą i przekonaniem wyodrębnił ją w osobną i samoistną dziedzinę sztuki aktorskiej. Wg francuskiego mima teatr zachodni nie jest sztuką, ewentualnie jest sztuk różnych hybrydą. Powinien zaś opierać się na aktorze, który niestety nie posiada ustalonych techniką reguł pracy. Praca nad skodyfikowaną techniką mimu cielesnego zbliża Decroux do mistrzów teatru orientalnego. Skądinąd jedną z inspiracji wywodzącą się jeszcze z Ecole Vieux Colombier była praca nad sztuką japońskiego teatru No ''Kantan''.▼
==Kontekst artystyczny==
▲Jego pasja ma korzenie w Ecole du Vieux Colombier, gdzie
==Postulaty twórcze==
Decroux dążył do laboratoryjności poszukiwań, nie uznawał pokazów przed dużą publicznością, początki takiego postrzegania sztuki mimu można zauważyć już w konflikcie, który rozdzielił go z jego pierwszym uczniem Jean-Louisem Barrault (przez dwa lata pracowali razem w Théâtre de l’Atelier Charlesa Dullina).
W praktyce scenicznej nie uznawał żadnych dekoracji czy rekwizytów, ogołocił scenę i używał określenia naga scena (''scène
Ważnym punktem odniesienia dla mimu tworzonego przez Decroux był [[sport]] i praca fizyczna. Również słynny mim francuski [[Jacques Lecoq]] opierał swoje poszukiwania na edukacji fizycznej. Decroux w swojej młodości (mimem zajął się w wieku 25 lat) wykonywał przeróżne zawody, pracował na budowie, przy żniwach, był hydraulikiem czy pielęgniarzem. W opublikowanych po raz pierwszy w 1963 ''Paroles sur le mime'' (polskie wydanie ''O sztuce mimu'', 1967) pisał o braku zrozumienia dla reżyserów teatralnych, którzy nie dotknęli pracy fizycznej.
Decroux postrzegał mima nie tylko w kategoriach techniki teatralnej, gdyż jak sam mawiał wszystko co robił przenikał zmysł polityczny, wg Decroux, polegający na dążeniu do sprawiedliwości i szczęścia:
::(Patrick Pezin red., ''Etienne Decroux, mime corporel. Textes études et temoignages'', L’Entretemps, Saint-Jean de Vedas 2003, s. 80)
W wizji mimu cielesnego Etienne’a Decroux poezja i zmysł polityczny były głęboko związane z etyką. Decroux źle znosił zaśniedziałość pustych rozważań oraz zatrzymywanie się na zamiarach i chęciach, których według niego nie brakuje ludzkości, głównym problemem jest bowiem brak konsekwencji w działaniu i w realizowaniu marzeń i planów. Etyka mimu polegała na ukazaniu człowieka realizującego swoje myśli, na ukazaniu człowieka w działaniu. ▼
▲W wizji mimu cielesnego Etienne’a Decroux poezja i zmysł polityczny były głęboko związane z [[etyka|etyką]]. Decroux źle znosił zaśniedziałość pustych rozważań oraz zatrzymywanie się na zamiarach i chęciach, których według niego nie brakuje ludzkości, głównym problemem jest bowiem brak konsekwencji w działaniu i w realizowaniu marzeń i planów. Etyka mimu polegała na ukazaniu człowieka realizującego swoje myśli, na ukazaniu człowieka w działaniu.
Najbardziej znani uczniowie Decroux to: Jean-Louis Barrault, Marcel Marceau, a także razem pracujące Pinok i Matho; Corinne Soum i Steven Wasson (Théâtre de l’Ange Fou) czy Yves Marc i Claire Heggen (Théâtre du Mouvement) oraz Thomas Leabhart, mim i wydawca „The Mim Journal”. ▼
▲Najbardziej znani uczniowie Decroux to: [[Jean-Louis Barrault]], [[Marcel Marceau]], a także razem pracujące Pinok i Matho; Corinne Soum i Steven Wasson (Théâtre de l’Ange Fou) czy Yves Marc i Claire Heggen (Théâtre du Mouvement) oraz Thomas Leabhart, mim i wydawca
== Linki ==
|