Grigorij Siemionow (eser): Różnice pomiędzy wersjami

We wczesnej młodości zaangażował się w działalność ruchu [[anarchizm|anarchistyczno]]-[[komunizm|komunistycznego]]. W [[1907]] r. został aresztowany przez [[Ochrana|Ochranę]]. Po 10-miesięcznej karze więzienia wyszedł na wolność. W [[1908]] r. schwytano go podczas próby oswobodzenia więźniów z aresztu w [[Ryga|Rydze]]. Po procesie został skazany na karę 1 roku więzienia, po czym zesłano go do Kraju Archangielskiego. Na pocz. [[1912]] r. powrócił do Jurjewa, gdzie aresztowano go po raz trzeci. Jednakże po kilku tygodniach został wypuszczony na wolność. W tej sytuacji wyjechał do [[Francja|Francji]], gdzie znalazł pracę jako elektromonter w [[Marsylia|Marsylii]], a następnie [[Nicea|Nicei]]. W [[1915]] r. wstąpił do [[Eserowcy|Partii Socjalistów-Rewolucjonistów]] (tzw. eserowców). W tym samym roku powrócił do [[Rosja|Rosji]], ale został zmobilizowany do armii. Służył w Zapasowym Batalionie Elektrotechnicznym 12 Armii jako instruktor obsługi stacji wysokiego napięcia. Podczas [[rewolucja lutowa|rewolucji lutowej 1917 r.]] współorganizował w Rydze Radę Delegatów Żołnierskich 12 Armii, obejmując funkcję zastępcy jej ispołkoma. Następnie wydelegowano go na I Wszechrosyjski Zjazd Rad w [[Sankt Petersburg|Piotrogrodzie]]. W kwietniu tego roku został członkiem Biura Wykonawczego Komitetu Piotrosowieta, stając na czele kolegium frontowego. Od czerwca pełnił następujące funkcje: komisarza z ramienia eserowców w 9 Armii, III Korpusie Konnym, a następnie zastępcy komisarza Frontu Rumuńskiego. W październiku powrócił do Piotrogrodu, biorąc aktywny udział w [[rewolucja październikowa|rewolucji bolszewickiej 1917 r.]] Jego działania związane z obroną [[Aleksander Kiereński|Aleksandra F. Kiereńskiego]] przed „czerwonymi” marynarzami w [[Gatczyna|Gatczynie]], silne poparcie wyrażone Zgromadzeniu Ustawodawczemu, czy krytyka bolszewików doprowadziły do narastającej wrogości ze strony najbardziej aktywnych rewolucjonistów. Po rewolucji G. I. Siemionow wszedł w skład Komitetu Centralnego Partii Socjalistów-Rewolucjonistów. W poł. czerwca [[1918]] r. stanął na czele piotrogradzkiej organizacji wojskowej i komisji wojskowej KC Partii Socjalistów-Rewolucjonistów. Jednocześnie przejął nadzór nad tajnym oddziałem bojowym eserowców, mającym zlikwidować kierownictwo [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików)]]. Pierwszą akcją był udany zamach na członka Prezydium Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego i komisarza do spraw wydawnictw Piotrosowieta [[W. Wołodarski]]. Głównym celem był jednak [[Włodzimierz Lenin|Włodzimierz I. Lenin]]. Po próbie jego zabójstwa przez [[Fanny Kapłan|Fannię Kapłan]] pod koniec sierpnia 1918 r., G. I. Siemionow pod koniec października tego roku został aresztowany przez bolszewików. Podczas konwojowania do aresztu udało mu się zranić 2 żołnierzy, ale ucieczka nie powiodła się. Uwięzienie trwało do kwietnia [[1919]] r., kiedy wyszedł na wolność jako współpracownik Razwiedupra [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Do grudnia [[1920]] r. wchodził w skład tzw. mniejszości Partii Socjalistów-Rewolucjonistów, czyli grupy „Narod”, która wspierała bolszewików, ale przeciwstawiała się terrorowi. W poł. października 1919 r. został zmobilizowany do armii bolszewickiej. Służył na Froncie Południowym. W lipcu 1920 r. odkomenderowano go pod zwierzchność Rewolucyjnej Rady Wojennej Frontu Zachodniego. Otrzymał zadanie rozpracowywania [[Ludowy Związek Obrony Ojczyzny i Wolności|Ludowego Związku Obrony Ojczyzny i Wolności]]. Został jednak aresztowany w [[Polska|Polsce]]. Wyszedł na wolność dzięki wstawiennictwu [[Borys Sawinkow|Borysa W. Sawinkowa]], którego znał z okresu emigracji we Francji. Po powrocie do Rosji zainscenizował w grudniu 1920 r. otwarty konflikt z kierownictwem eserowców, w wyniku którego został wykluczony z partii. Następnie z powrotem przyjechał do [[Warszawa|Warszawy]], gdzie otrzymał od B. W. Sawinkowa zadanie zorganizowania zamachów na przywódców bolszewickich we współpracy z polskim wywiadem wojskowym. Za zasługi wywiadowcze G. I. Siemionow został tajnie przyjęty do RKP(b), a następnie został oficjalnie funkcjonariuszem Razwiedupra. W lutym [[1922]] r. w [[Moskwa|Moskwie]] i [[Berlin]]ie ukazała się propagandowa broszura jego autorstwa pt. „Wojennaja i bojewaja rabota PArtooPartii socyalistow-riewolucyonierow w 1917-18 gg.”. Od początku czerwca tego roku uczestniczył w procesie przywódców eserowskich, składając przeciwko nim zeznania. Od listopada 1922 r. pracował w Gławelektro Najwyższej Rady Przemysłu Ludowego. We wrześniu [[1923]] r. powrócił do służby w Razwieduprze z zadaniem wykradzenia z [[Niemcy|Niemiec]] informacji technologicznych dotyczących elektromechaniki. Pod koniec [[1924]] r. powrócił do [[ZSRR|Rosji Sowieckiej]], otrzymując ponownie pracę w Gławelektro. W jej ramach odbywał delegacje do Niemiec, kontynuując działalność wywiadowczą. W kwietniu [[1925]] r. objął funkcję dyrektora Moskiewskich Zakładów Lotniczych.Na pocz. [[1927]] r. został doradcą komisji wojskowej przy Centralnym Komitecie [[Komunistyczna Partia Chin|Komunistycznej Partii Chin]]. W kwietniu tego roku skierowano go do [[Chiny|Chin]], gdzie działał pod kryptonimem „towarzysz Andriej”. Po nieudanym przewrocie [[komunizm|komunistycznym]] powrócił w styczniu [[1928]] r. do Moskwy. Wkrótce objął funkcję zastępcy szefa 2 Oddziału (Agenturalnego) Razwiedupra. W maju [[1929]] r. trwała dyskusja nad wykluczoniem go z WKP(b), ale udało mu się wybronić. Komitet Centralny WKP(b) skierował go do pracy partyjnej w okręgu choperskim Kraju Niżnie-Wołskiego, gdzie stanął na czele jednego z największych [[kołchoz]]ów „Krasnoznamieniec”. Jesienią tego roku wystąpił z krytyką polityki [[kolektywizacja|kolektywizacyjnej]] WKP(b), w wyniku czego został wykluczony z członków partii. Po kilku dniach przywrócono go jednak do funkcji partyjnych. Wkrótce został kierownikiem budowy Bolszewskich Zakładów Mechanicznych i Metalurgicznych pod Moskwą, a następnie kierownikiem warsztatów remontowych Wszechzwiązkowej Unii Lotnictwa Cywilnego. W [[1933]] r. objął funkcję szefa oddziału budowlanego w Zakładach Budowy Maszyn im. Woroszyłowa w Leningradzie. Po zabójstwie [[Siergiej Kirow|Siergieja M. Kirowa]] został na pocz. lutego [[1935]] r. ponownie wykluczony z WKP(b) i ponownie przywrócony. W marcu tego roku zgłosił się do Razwiedupra z ofertą stworzenia grupy instruktorów-specjalistów wojskowych i technicznych w celu przerzucenia ich do Chin na pomoc tamtejszym komunistom, która została przyjęta. Ekspedycja nie doszła jednak do skutku. W listopadzie 1935 r. G. I. Siemionow otrzymał stopień komisarza brygady (kombryga), po czym wysłano go do [[Mongolia|Mongolii]] z zadaniem zorganizowania przerzutu chińskich przywódców komunistycznych do ZSRR. W maju [[1936]] r. powrócił do Moskwy. W listopadzie tego roku poprzez [[Paryż]] przybył do [[Barcelona|Barcelony]] w celach dywersyjno-terrorystycznych. Pod koniec stycznia 1937 r. został wezwany do Moskwy, gdzie natychmiast aresztowało go [[NKWD]]. Po procesie skazano go na karę śmierci wykonaną 8 października tego roku.