Color field painting: Różnice pomiędzy wersjami

{{WEdycji}}'''Color field painting''' (''malarstwo barwnych płaszczyzn'') to obok [[action painting]] jedna z głównych tendencji w malarstwie amerykańskim rozwijająca się po II drugiej wojnie światowej w ramach [[ekspresjonizm abstrakcyjny|ekspresjonizmu abstrakcyjnego]] (zwanego też ''szkołą nowojorską'').

Ale zerwanie z tradycją europejską jestbyło jedynie deklaratywne, u podstaw ''color field'' leżąleżały abstakcjeabstrakcje geometryczne Pieta Mondriana, i płaszczyzny barwbarwne Paula Sérusiera, doświadczenia z barwą Henri Matisse'a.

Twórcy ''color field painting'' dążyli do stworzenia iluzji wielkich, nieograniczonych przestrzeni. Chcąc uzyskać efekt emocjonalny o dużej sile, upraszczali technikę malowania i zacierali niuanse kolorystyczne. KonsekwencjąZanikł takiejkontur, postawyeliminowano byłzbyt odpowiedniprecyzyjną sposób malowania: zanikł konturkreskę, rygorystycznie ograniczano kompozycję, eliminowano zbyt precyzyjną kreskę, duże powierzchnie płócien wypełniane były jednolitymi, płaskimi plamami barwnymi. Efekt ''nieskończoności'' uzyskiwany był poprzez malowanie szerokimi, spokojnymi pociągnięciami pędzla, które miały zapewnić idealnie gładką powierzchnię płótna,. przechodzącPrzechodząc z jednej barwy do drugiej używano barw o zbliżonym [[walor|walorze]].

Ważnym elementem była sama fizjologia percepcji dzieła. Malarze ''color field'' uważali, że wbrew tendencjom, duże obrazy należy oglądać z bliska. Mark Rothko posunął się jeszcze dalej i dbał, aby jego obrazy oglądane były ze ściśle określonej odległości, optymalnej dla odbioru barwy i świetlistości. W percepcji dzieła kładł również nacisk na jego oświetlenie, najjaśniejsze obrazy poddając jaskrawemu, a ciemne słabemu światłu. W niektórych przypadkach obraz powinien być oglądany przy wygaszonych lampach, aby mógł emitować własne światło. Obrazy eksponowano seriami, w określonym porządku, w izolacji od prac innych twórców.

Efekt nieskończoności, uważany w XVIII wieku przez Edmunda Burke'a za jeden z atrybutów sublimacji, był możliwy tylko dzięki otwartości przestrzeni. Preferowanie przez artystów wielkich płaszczyzn, niekiedy zajmujących całe ściany, miało wypełnić całecałkowicie pole widzenia obserwatora, wchłonąć go w barwę, sprawić, żeaby monstrualnych rozmiarów kompozycje w pewnym sensie stawałostały się jego środowiskiem. Pełne zaabsorbowanie, rozciągnięcie obrazu poza kadr pola widzenia pozwalało na wyłączenie z codzienności. Efekt nieskończoności, uważany w XVIII wieku przez Edmunda Burke'a za jedenodbiorcy z atrybutów sublimacji był możliwy tylko dzięki otwartości przestrzenicodzienności. Aby spotęgować efekt, kompozycje z założenia przeznaczone były do wystawiania w małych wnętrzach, dla niewielkiej jednorazowo publiczności.