Pieniny (polana): Różnice pomiędzy wersjami

'''Pieniny''' – położona na wysokości 900–970 m n.p.m. [[polana]] w [[Pieniny Centralne|Pieninach Centralnych]], znajdująca się na szlaku turystycznym pomiędzy przełęczą [[przełęcz Szopka|Szopka]] a przełęczą [[Siodło (Pieniny)|Siodło]] pod [[Trzy Korony (szczyt)|Trzema Koronami]]. Ludowego pochodzenia nazwa polany (Pieniny) jest bardzo stara. W pracach naukowych nadawano jej często nazwę Polana pod Trzema Koronami lub Łąka pod Trzema Koronami. Jest jedną z kilku polan na tym odcinku, najbliżej położoną od Siodła. Jest to polana grzbietowa. Szlak turystyczny przechodzi przez jej środek. Dzięki temu rozciągają się z niej widoki zarówno na północ, jak i południe. Według [[Józef Nyka|Józefa Nyki]] jest to najpiękniejsza z polan pienińskich. Porasta ją bujna łąka ziołoroślowa, średnia wysokość roślin wynosi ok. 40 cm, ale największe dochodzą do 1,5 m. Licznie występuje [[ciemiężyca zielona]] i [[okrzyn szerokolistny]], na wiosnę na łące zakwita [[śnieżyczka przebiśnieg]]. Jest to łąka bogata w gatunki; na 100 m² stwierdzono występowanie 60-70 gatunków [[rośliny naczyniowe|roślin naczyniowych]]. Objęta jest ochroną od początków istnienia [[Pieniński Park Narodowy|Pienińskiego Parku Narodowego]]. Dawniej na zakwitających na niej kwiatach licznie występowały rzadkie gatunki motyli: [[niepylak apollo]] i [[niepylak mnemozyna]], obecnie znacznie rzadziej.

 

 

Polana często opiewana była w polskiej literaturze. [[Jan Wiktor]] w powieści „''Miłość wśród płonących wzgórz”'' pisał: ''W oddali błękit lasów przelewał się ze wzgórza na na wzgórze, z łańcucha na łańcuch, i tam jednoczył się z niebem. Poza nimi Tatry traciły wyrazistość, grozę, nabierały lekkości”.''