Stefan Czarniecki: Różnice pomiędzy wersjami

 

Podczas wspólnej ofensywy Szwedów i ks. Siedmiogrodu [[Jerzy II Rakoczy|Jerzego Rakoczego]] w 1657 Czarniecki kontynuował wojnę podjazdową. Unikał walnej bitwy, początkowo nękając idącego z północy Karola Gustawa (w marcu wyciął mu straż przednią), a potem idącego z południa Rakoczego, co nie zapobiegło spotkaniu wrogich wojsk w kwietniu w [[Ćmielów|Ćmielowie]]. W czerwcu po 3-dniowym [[Obrona Warszawy (1657)|oblężeniu Warszawy]] Szwedzi wraz ze swoimi siedmiogrodzko-kozackimi sojusznikami znów zajęli stolicę. Po rozdzieleniu się armii sojuszniczej Czarniecki wraz z Lubomirskim doprowadził do osaczenia i kapitulacji pod [[bitwa pod Czarnym Ostrowem|Czarnym Ostrowem]] armii Rakoczego, wycinając wcześniej [[bitwa pod Magierowem|pod Magierowem]] straż tylną Rakoczego liczącą 1000 ludzi. Ostatecznie wojska siedmiogrodzkie skapitulowały 22 lipca 1657 roku w [[Międzybóż|Międzybożu]].

Na wieść o wojnie w [[Dania|Danii]] wojska Karola Gustawa opuściły Polskę i Prusy Królewskie, pozostawiając jedynie załogi w większych miastach. Pomimo zawarcia we wrześniu i listopadzie [[traktaty welawsko-bydgoskie|traktatów welawsko-bydgoskich]] Czarniecki udawał, że nic o nich nie wie i łupił nadal [[Nowa Marchia|Nową Marchię]]<ref name=Wielcy />. W latach 1658-1659 dowodził oddziałami polskimi w wyprawie armii sojuszniczej (brandenbursko-polsko-habsburskiej) do Danii przeciw wojskom szwedzkim Karola X Gustawa. Jego największymi osiągnięciami było zdobycie szturmem twierdzy [[Kolding|Koldyngi]] i przeprawa jazdy na wyspę [[Als]]<ref group=uwaga>Legenda głosi, że Czarniecki przeprawiał się wpław przez cieśninę w grudniu 1658 roku, tymczasem z analizy pamiętników [[Jakub Łoś|Jakuba Łosia]] wynika, że wojsko przeprawiło się na łodziach, ciągnąc za sobą zmarznięte konie.</ref>.