Edmund Pszczółkowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
kat. |
drobne merytoryczne, chronologia |
||
Linia 1:
'''Edmund Pszczółkowski''' (ur. [[25 października]] [[1904]] w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[3 stycznia]] [[1997]] w Warszawie) – [[generał brygady]], [[polityk]].
1924-1927 studiował w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Od 1924 należał do Organizacji Młodzieżowej [[Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego|TUR]], 1926-1930 do [[Polska Partia Socjalistyczna|PPS]], a od 1930 do [[Komunistyczna Partia Polski|KPP]]. 1936-1939 więziony za działalność komunistyczną. Od września 1939 we [[Lwów|Lwowie]], gdzie 1940-1941 był księgowym-rewidentem w Truście Solnym. Po ataku Niemiec na [[ZSRR]] ewakuowany w głąb kraju, od 1943 działał w [[Związek Patriotów Polskich|ZPP]]. W lipcu 1943 został oficerem bez stopnia w korpusie polityczno-wychowawczym w [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 DP im. T. Kościuszki]] Uczestnik [[bitwa pod Lenino|bitwy pod Lenino]]. Od stycznia do maja 1944 instruktor oddziału polityczno-wychowawczego w [[2 Warszawska Dywizja Piechoty|2 DP im. Henryka Dąbrowskiego]]. Następnie był zastępcą dowódcy [[8 Bydgoski Pułk Piechoty|8 pułku piechoty]] ds. polityczno-wychowawczych. Uczestnik walk pod [[Warka|Warką]] i o zajęcie Pragi we wrześniu 1944. 11 września 1944 został zastępcą dowódcy 2 Armii WP ds. polityczno-wychowawczych w stopniu podpułkownika, a od kwietnia 1945 pułkownika. Brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej w kwietniu 1945.
Od 1948 był członkiem [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]]. W latach 1948–1968 był członkiem [[Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej|KC PZPR]]. Od stycznia 1957 kierownik Wydziału Rolnego KC PZPR (odpowiednik stanowiska ministra rolnictwa).
Od 18 marca 1954 do 30 marca 1956 był ministrem rolnictwa w [[Rząd Bolesława Bieruta|rządzie Józefa Cyrankiewicza]]. Od 30 marca 1956 do 13 listopada 1956 był przewodniczącym [[Komitet do spraw Bezpieczeństwa Publicznego|Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego]].
Linia 7 ⟶ 11:
W latach 1963–1964 był [[ambasador]]em [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]] w [[Moskwa|Moskwie]], następnie do 1967 w [[Pakistan]]ie.
W październiku 1980 awansowany do stopnia generała brygady w stanie spoczynku. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. [[Henryk Jabłoński]].
▲1924-1927 studiował w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Od 1924 należał do Organizacji Młodzieżowej [[Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego|TUR]], 1926-1930 do [[Polska Partia Socjalistyczna|PPS]], a od 1930 do [[Komunistyczna Partia Polski|KPP]]. 1936-1939 więziony za działalność komunistyczną. Od września 1939 we [[Lwów|Lwowie]], gdzie 1940-1941 był księgowym-rewidentem w Truście Solnym. Po ataku Niemiec na [[ZSRR]] ewakuowany w głąb kraju, od 1943 działał w [[Związek Patriotów Polskich|ZPP]]. W lipcu 1943 został oficerem bez stopnia w korpusie polityczno-wychowawczym w [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 DP im. T. Kościuszki]] Uczestnik [[bitwa pod Lenino|bitwy pod Lenino]]. Od stycznia do maja 1944 instruktor oddziału polityczno-wychowawczego w [[2 Warszawska Dywizja Piechoty|2 DP im. Henryka Dąbrowskiego]]. Następnie był zastępcą dowódcy [[8 Bydgoski Pułk Piechoty|8 pułku piechoty]] ds. polityczno-wychowawczych. Uczestnik walk pod [[Warka|Warką]] i o zajęcie Pragi we wrześniu 1944. 11 września 1944 został zastępcą dowódcy 2 Armii WP ds. polityczno-wychowawczych w stopniu podpułkownika, a od kwietnia 1945 pułkownika. Brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej w kwietniu 1945. Od 1948 był członkiem [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]]. W latach 1948–1968 był w [[Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej|KC PZPR]]. Od stycznia 1957 kierownik Wydziału Rolnego KC PZPR (odpowiednik stanowiska ministra rolnictwa).
== Odznaczenia ==
| |||