Polski Komitet Ratunkowy Dzieci Dalekiego Wschodu: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwszym prezesem Komitetu została znana w tym środowisku działaczka społeczna – [[Anna Bielkiewicz]] (1877–1936). Jej ojciec – zesłaniec - był jednym z projektantów i budowniczych [[kolej transsyberyjska|kolei transsyberyjskiej]]. Była kuzynką [[Jerzy Strzałkowski (porucznik)|Jerzego Strzałkowskiego]], późniejszego prezesa [[Związek Młodzieży z Dalekiego Wschodu|ZMzDW]]. Jej najbliższym współpracownikiem był dr [[Józef JakubkiewiczJakóbkiewicz]] (1892-1953). Komitet działał dla ratowania dzieci polskich, będących w trudnej lub tragicznej sytuacji. Były to najczęściej dzieci tzw. sieroty wojenne, zagubione, z sierocińców, ale również dzieci rodziców, którzy ze względu na własną sytuację materialną i ogólną sytuację w Rosji, nie mogli im zapewnić rozwoju i godziwych warunków życia. Mieli też nadzieję, że przynajmniej one wrócą do wymarzonej ojczyzny. Taki był też główny cel Komitetu. W efekcie jego działań, w latach 1919–1922, wywieziono z ogarniętej wojną domową i rewolucją Rosji, około 700877 dzieci i 93 dorosłych. Część z nich (117 dzieci i 14 dorosłych) przewieziono koleją przez terytorium Rosji Radzieckiej, przy pomocy [[Feliks Dzierżyński|Feliksa Dzierżyńskiego]]. Większość dzieci, dzięki pomocy organizacyjnej i materialnej Japońskiego Czerwonego Krzyża oraz Polonii Amerykańskiej, przetransportowano statkami Japońskiej Marynarki Handlowej, przez Japonię, USA i Anglię, do upragnionej Polski.

Mimo początkowych trudności i niedostatków dzieci „syberyjskie” otrzymały schronienie i pomoc, w specjalnie na tę okazję przygotowanym zakładzie w [[Wejherowo|Wejherowie]]. Był to duży sukces Komitetu, a w szczególności jego czołowych działaczy Anny Bielkiewicz i Józefa JakubkiewiczaJakóbkiewicza. Zakład w Wejherowie został zorganizowany w budynku dawnego szpitala psychiatrycznego i nosił oficjalną nazwę: Zakład Wychowawczy dla Dzieci Syberyjskich w Wejherowie. Przebywał w nim także Jerzy Strzałkowski z matką i młodszym rodzeństwem. Zakład działał w latach 1923–1928. Przebywało w nim w różnych okresach do 300 dzieci. Uczestniczyły w zajęciach szkolnych i różnych zajęciach pozaszkolnych. Między innymi w harcerstwie, które było kontynuacją patriotycznej atmosfery, kultywowanej w środowiskach polskich na [[Syberia|Syberii]]. Hufiec Wejherowski zwany także „Syberyjskim” jako pierwszy w Polsce skierował zainteresowania [[harcerstwo|harcerstwa]] na problematykę wychowania morskiego. Głównymi pionierami i wykonawcami tej idei byli [[generał|gen.]] [[Mariusz Zaruski]] i [[harcmistrz|hm.]] [[Antoni Gregorkiewicz]].