Wersja z 21:09, 23 maj 2013 edytuj Farary (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 51 208 edycji m + ← poprzednia edycja		Wersja z 21:52, 23 maj 2013 edytuj anuluj edycję Hoa binh (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Uprawnieni do logowania się z zablokowanych adresów IP 195 436 edycji →‎Historia: lit. następna edycja →
Linia 18: Pod względem kulturowym okręg centralny Japonii wraz ze stolicą cesarską uległ w okresie Nara procesowi [[Sinizacja\|sinizacji]]. Na skutek kontaktów japońsko-chińskich na dwór cesarza przybywali mnisi buddyjscy, wpływając na sposób życia miejscowej arystokracji. Z Kinai [[buddyzm]] rozpowszechnił się na inne regiony japońskie. Z czasem, gdy nowa religia zakorzeniła się, w Kinai powstały ogromne potęgi klasztorne<ref>J. Tubielewicz, ''Historia Japonii'', s. 79.</ref> w oparciu o shōeny. Gdy nastąpił schyłkowy okres systemu w dobie reform [[Hideyoshi Toyotomi]] w drugiej połowie XVI wieku, klasztory Kinai zaciekle broniły swoich posiadłości<ref>J. Tubielewicz, ''Historia Japonii'', s. 200.</ref>. Na przełomie XVI i XVII wieku, w początkowym okresie tworzenia podwalin administracyjnych pod [[Ród Tokugawa\|siogunat Tokugawa]], niektóre ośrodki Kinaj, jak [[Kioto]], [[Fushimi (Kioto)\|Fushimi]], [[Nara (miasto w Japonii)\|Nara]], zostały oddane namiestnikowi [[Siogun\|sioguna]] – [[~~shoszidai~~shoshidai]] (jako pierwszy tę funkcję pełnił krewny Tokugawy – [[Okudaira Nobumasa]]. Zadaniem shoszidai było niedopuszczenie do kontaktów arystokracji dworskiej z [[buke]] – japońskimi rodami wojskowymi<ref>J. Tubielewicz, ''Historia Japonii'', s. 260.</ref>. W [[Epoka Edo\|okresie Edo]] faktyczną władzę w państwie posiadali sioguni. Podstawą ich potęgi były posiadłości ziemskie [[Tenryū (posiadłość ziemska)\|tenryū]], największe pod względem obszaru znajdowało się w Kinai i [[Region Kantō\|Kantō]]<ref>J. Tubielewicz, ''Historia Japonii'', s. 272.</ref>. {{Przypisy\|2}}

Kinai: Różnice pomiędzy wersjami