Stanisław Starzyński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne |
przydałby się przypis |
||
Linia 5:
Prof. Starzyński był też przez wiele lat działaczem politycznym. W latach 1884-1993 był członkiem Rady i Wydziału (zarządu) powiatu lwowskiego. W latach 1907-1913 zasiadł w Sejmie Krajowym we Lwowie. W latach 1884-1888, 1901-1907 i 1907-1911 był członkiem wiedeńskiej Izby Poselskiej (Rady Państwa). W okresie tym był autorem i współautorem licznych aktów prawnych dot. prawa wyborczego, prawa konstytucyjnego i prawa administracyjnego. W okresie 1907-1911 był wiceprezydentem Izby Poselskiej. Przyczynił się w 1909 r. do rozszerzenia autonomii [[Królestwo Galicji i Lodomerii|Galicji]], poprzez ustawę nazwaną jego imieniem (lex Starzyński). W latach 1917-1918 był członkiem austriackiej Izby Panów.
Od 1917 r. brał udział w pracach nad projektem konstytucji dla Polski. W 1928 r. ogłosił autorski projekt reformy konstytucji. Był rzeczoznawcą w wielu kwestiach związanych z prawem konstytucyjnym. {{fakt|W [[II Rzeczpospolita|II RP]] cieszył się zasłużoną opinią najwybitniejszego znawcy prawa konstytucyjnego.|data=2013-05}} Opublikował wiele fundamentalnych dzieł z zakresu prawa konstytucyjnego, a także historii prawa konstytucyjnego. Nie do przecenienie jest też jego udział w opracowaniu historii Uniwersytetu Lwowskiego (wspólnie z Ludwikiem Finklem wydał ''Historyę Uniwersytetu Lwowskiego'', Lwów 1894), w której opracował tom II obejmujący lata 1869-1894. Uczniami prof. Stanisława Starzyńskiego byli m.in.: [[Edward Dubanowicz]], [[Ludwik Ehrlich]], [[Antoni Wereszczyński (prawnik)|Antoni Wereszczyński]], [[Hersch Lauterpacht]] i [[Stanisław Nahlik|Stanisław Edward Nahlik]]. Starzyński był członkiem AU w Krakowie (od 1918 [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]]), [[Towarzystwo Naukowe we Lwowie|Towarzystwa Naukowego we Lwowie]] (1920). W 1932 r. otrzymał stopień doktora honoris causa [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie]]. Posiadał honorowe obywatelstwa: [[Rawa Ruska|Rawy Ruskiej]], [[Sokal]]a i [[Żółkiew|Żółkwi]].
Zmarł 17 listopada 1935 r. Pochowany obok grobów ojca i brata w kaplicy przypałacowej znajdującej się w wiosce [[Derewnia|Derewni]] koło [[Żółkiew|Żółkwi]], gdzie spędził też ostatnie lata życia. Po wysiedleniu Polaków z terenów przedwojennych wschodnich województw kaplica została przez miejscowych Ukraińców doszczętnie zniszczona a szczątki sprofanowane; do dnia dzisiejszego nie pozostał po niej ślad.
| |||