Typ widmowy M: Różnice pomiędzy wersjami

W [[Widmo (spektroskopia)|widmach]] obiektów typu widmowego M dominują [[Linie spektralne|liniilinie widmowe]] [[Tlenki|tlenków]] metali, w szczególności [[Tlenek tytanu(II)|tlenku tytanu (TiO)]] i [[Tlenek wanadu(II)|tlnekutlenku wanadu (VO)]]{{r|Reid46}}, a także [[Wodorki|wodorków]] metali, szczególnie CaH; z linii atomowych ważne są wyraźne linie [[Wapń|wapnia]] i [[Sód|sodu]]{{r|Reid22}}.

Gwiazdy ciągu głównego reprezentujące typ widmowy M mają niewielkie masy (od ~0,08 {{masa Słońca}}, na granicy możliwości [[Reakcja termojądrowa|syntezy]] [[Wodór|wodoru]], do 0,6 M_☉ dla podtypu M0){{r|Reid26}} i rozmiary mniejsze od [[Słońce|Słońca]] (Gliese 551: 0,145 {{promień Słońca}}, Gliese 205: 0,702 R_☉){{r|Reid23}}. Ich niewielka jasność powoduje, że żaden czerwony karzeł nie jest widoczny [[gołe oko|gołym okiem]], pomimo, że stanowią one większość spośród [[Gwiazdy położone najbliżej Ziemi|najbliższych gwiazd]]. Gwiazdy tego rodzaju cechują się dużą [[aktywność słoneczna|aktywnością]], odsetek aktywnych gwiazd rośnie [[Funkcja monotoniczna|monotonicznie]] od podtypu M0 do M8, dla którego osiąga 70%, po czym opada dla najpóźniejszych typów{{r|Reid58}}. Nie obserwuje się zachowania cyklicznego, jak dla Słońca, co wiąże się zapewne ze zmianą charakteru [[Dynamo magnetohydrodynamiczne|dynama magnetohydrodynamicznego]] na turbulentny, przy [[Konwekcja|konwekcji]] [[Plazma|plazmy]] obejmującej całą objętość gwiazdy dla podtypów późniejszych niż M3{{r|Reid57}}. Powolne, ale wydajne spalanie wodoru powoduje, że czerwone karły mogą świecić przez [[bilion]]y lat i gdy wygasną wszystkie jaśniejsze gwiazdy, pozostaną one ostatnimi gwiazdami świecącymi w Galaktyce{{r|Reid37}}.