Wersja z 15:53, 21 mar 2013 edytuj Addbot (dyskusja \| edycje) 748 218 edycji m Bot: Przenoszę linki interwiki (1) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:q41660 ← poprzednia edycja		Wersja z 22:00, 6 cze 2013 edytuj anuluj edycję Hector Augustus (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 11 547 edycji m poprawa linków następna edycja →
Linia 16: Konstantyn Dukas pochodził z jednego z bardziej znanych rodów arystokratycznych cesarstwa, którego członkowie wielokrotnie uczestniczyli w przeszłości w buntach i zamieszkach wewnętrznych. Za panowania [[Konstantyn VII Porfirogeneta\|Konstantyna Porfirogenety]] rebelię wszczął [[Konstantyn Angelos]] (Dukas), a za panowania [[Bazyli II Bułgarobójca\|Bazylego]] [[Andronik Dukas]] wspierał rebelię [[Bardas Skleros\|Bardasa Sklerosa]]. Konstantyn był właśnie synem Andronika. W 1057 był westarchą, wspierał opozycję armii wschodniej przeciw [[Michał VI Stratiotikos\|Michałowi VI Stratiotikowi]], poparł [[Izaak I Komnen\|Izaaka I Komnena]], który mianował go proedrosem. W 1057 uchodził za kandydata do tronu i po abdykacji Izaaka I, mając jego poparcie objął władzę (24 XI 1059). Miał poparcie kręgów administracji cywilnej i dawnych stronników [[Michał I Cerulariusz\|Michała Cerulariusza]]. Jego drugą żoną była [[Eudoksja ~~Makrembolitsa~~Makrembolitissa]], siostrzenica [[Michał Cerulariusz\|Michała Celariusza]]. Miał z nią sześcioro dzieci: trzech chłopców i trzy dziewczynki. Władzę otrzymał dzięki staraniom [[Michał Psellos\|Michała Psellosa]], który wysławia go w swojej ''Kronice''. Mianował swego brata Jana cezarem. Jako cesarz wycofał się z programu reform rozpoczętych przez poprzednika, polegających na wzmocnieniu armii. Praktykował na szeroką skalę dzierżawienie podatków i dokonywał sprzedaży urzędów. Zwiększyły się koszty utrzymania aparatu urzędniczego i Kościoła. Podarunkami utrzymywano przyjazne stosunki obcymi plemionami. W 1061 udaremniono próbę zamachu na cesarza. Cesarstwo nie było w stanie przeciwstawić się ofensywie Turków seldżuckich, którzy w 1064 zdobyli [[Ani (państwo)\|królestwo Ani]] (Armenia), w 1067 Cezareę. W 1064 Węgrzy zajęli Belgrad. Nie odparto najazdu Uzów<ref>M. Salamon identyfikuje Uzów z Połowcami, P. Schreiner z Pieczyngami. Por. Georg Ostrogorski, ''Dzieje Bizancjum'', Warszawa 1968, s. 281.</ref> na Bałkany (jesień 1064-1065) dokonujących spustoszeń, zaś w 1066 wybuchło powstanie w Tesalii. Normanowie dokonali podboju Apulii i Kalabrii na południu Italii. W 1066 Konstantyn zapadł na ciężką chorobę. Po śmierci władzę w imieniu małoletniego syna [[Michał VII Dukas\|Michała]] przejęła cesarzowa [[Eudoksja Makrembolitissa]].

Konstantyn X Dukas: Różnice pomiędzy wersjami