Nośność gruntu: Różnice pomiędzy wersjami

'''Nośność gruntu''' – w [[geotechnika|geotechnice]], [[mechanika gruntów|mechanice gruntów]] jest zdolnością [[grunt]]u do przenoszenia obciążeń, jakim ten grunt podlega. Według Polskiej Normy PN-81/B-03020 w obliczeniach nośności uwzględnia się najbardziej niekorzystny wariant odkształcenia podłoża. Naprężenie graniczne to teoretyczne maksymalne naprężenie, które może być przenoszone przez grunt bez jego zniszczenia. Natomiast dopuszczalne naprężenie to naprężenie graniczne podzielone przez współczynnik bezpieczeństwa F. Dwie podstawowe przyczyny awarii budowlanych to osiadanie właściwe oraz osiadanie wskutek uplastycznienia gruntu wynikającego z naprężeń ścinających. Warianty te są wyrażone za pomocą stanów granicznych.

 

Jest ona maksymalnym średnim [[obciążenie]]m przyłożonym na granicy pomiędzy [[fundament]]em a gruntem, które nie powoduje [[plastyczność|uplastycznienia]] gruntu, zwanym oporem granicznym. Dopuszczalne [[obciążenie]] to opór graniczny pomnożony przez [[współczynnik bezpieczeństwa]]. Warunek I stanu granicznego:

<center> <math> Q_r \leqslant m \cdot Q_f </math> </center>

Poniższe uproszczenie ''K_pγ'' daje dokładność w granicach 10%:

: <math> N_\gamma = \frac{ 2 \left( N_q + 1 \right) \tan \phi ' }{1 + 0.4 \sin 4 \phi ' }</math>

 

=== II stan graniczny ===

:: [S]_dop − maksymalne dopuszczalne przemieszczenia lub odkształcenia

 

 

[[Kategoria:Geotechnika]]