Ulica Elektoralna w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

W roku 1879 ułożono eksperymentalną nawierzchnię z żeliwnych krat, zastąpiona potem drewnianym brukiem, i ostatecznie kostkami czerwonego granitu. W początkach XX wieku Elektoralna była ulicą handlową, pełną sklepów i lokali usługowych; podobnie jak na sąsiedniej ulicy [[Ulica Przechodnia w Warszawie|Przechodniej]] było tu bardzo wiele sklepów z ubiorami i galanterią. Po roku 1900 wybudowano przy ulicy kilka nowych obiektów; u zbiegu z nieistniejącą już ulicą ''Solną'' (obecnie Aleja Jana Pawła II w Warszawie) wzniesiono trzypiętrową kamienicę z zaokrąglonym narożnikiem, której przyziemie wypełniły wysokie, dwukondygnacyjne witryny. W pierwszej połowie lat 20. XX wieku funkcjonowała, w jednej z kamienic, funkcjonowała szkoła powszechna nr 22, do której uczęszczał ks. [[Jan Twardowski]] (1922)<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Grabowski |imię=Stanisław |autor link= |tytuł=Jan Twardowski. Kalendarium życia i twórczości 1915-2006 | rozdział= | nazwisko r= | imię r= | autor r link= |wydawca=Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza |miejsce=Warszawa |rok=2006 |strony=5 |isbn=83-205-4661-3 }}</ref>. Lata trzydzieste przyniosły nadbudowę kilku kamienic, okres wczesnego modernizmu przyniósł budowę dwóch nowych obiektów. Krótko przed rokiem 1939 zadbano o estetykę ulicy, porządkując zasłaniające fasady bardzo liczne szyldy.