Ambroży z Mediolanu: Różnice pomiędzy wersjami

Zostawszy biskupem, postanowił pogłębić swą formację teologiczną pod kierunkiem kapłana [[Symplicjan z Mediolanu|Symplicjana]], zresztą jego następcy na stolicy biskupiej w Mediolanie. Studiował przeważnie pisarzy greckich, ponieważ dobrze znał język grecki. Zainteresował się [[Orygenes]]em. Znał pisma [[Klemens Aleksandryjski|Klemensa Aleksandryjskiego]], [[Atanazy Wielki|św. Atanazego]], [[Bazyli Wielki|św. Bazylego Wielkiego]], [[Cyryl Jerozolimski|św. Cyryla Jerozolimskiego]], [[Grzegorz z Nazjanzu|św. Grzegorza z Nazjanzu]] i innych. Znał też dzieła pisarzy niechrześcijańskich, np. [[Filon z Aleksandrii|Filona z Aleksandrii]] i [[Plotyn]]a. Doszedł do niezwykłej erudycji w teologii, tak że swobodnie nauczał lud i objaśniał [[Biblia|Pismo Święte]]. Był bardzo gorliwym duszpasterzem i wybitnym mówcą. Wiele wysiłku wkładał w przygotowanie katechumenów, głównie poprzez głoszenie katechez [[Nauka mistagogiczna|mistagogicznych]]. Energicznie i skutecznie występował przeciw arianom. Dzięki jego działalności potępiono przeciwników postanowień [[Sobór nicejski I|I Soboru Nicejskiego]] i zdjęto ich ze stanowisk biskupich. Przyczynił się walnie do zakończenia kontrowersji ariańskiej na Zachodzie. Jednocześnie słynął z dobroczynności. Podczas najazdu [[Goci|Gotów]] w [[378]] r. polecił przetopić kościelne naczynia liturgiczne w celu uzyskania środków na pomoc dla biednych. Cieszył się wielkim autorytetem nie tylko u wiernych swojej diecezji, ale nawet u cesarzy, chociaż stawiał im często wysokie wymagania. Po dokonanej wiosną 390 roku przez [[Teodozjusz I Wielki|Teodozjusza Wielkiego]] masakrze mieszkańców [[Saloniki|Tessalonik]] Ambroży odmówił władcy prawa uczestnictwa we mszy; cesarz uzyskał przebaczenie dopiero w dniu Bożego Narodzenia, po uprzednim upokorzeniu się i odbyciu pokuty<ref>{{cytuj książkęr|autor=Aleksander Krawczuk|tytuł=Poczet cesarzy rzymskich|miejsce=Warszawa|rok=2006|wydawca=Iskry|isbn=83Krawczuk2006-207-1748-5|strony=773s773-775}}</ref>.

Był zaciekłym wrogiem wierzeń pogańskich. Doprowadził do wstrzymania dotacji państwowych na cele kultu pogańskiego<ref>{{r|Słownik pisarzy antycznych, pod red. [[Anna Świderkówna|Anny Świderkówny]], [[Wiedza Powszechna]], Warszawa 1990, ISBN 83-214-0141-4, s. 58</ref>}}. Aktywnie działał na rzecz usunięcia w 382 roku ołtarza bogini [[Wiktoria (mitologia)|Wiktorii]] z sali posiedzeń senatu<ref>{{r|zob. ''Spór o ołtarz Wiktorii w Kurii Rzymskiej'', Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2005.</ref>}}. Przyczynił się także do wydania przez [[Teodozjusz I Wielki|Teodozjusza Wielkiego]] zakazu kultu pogańskiego w 392 roku<ref>{{cytuj książkęr|autor=Averil Cameron|tytuł=Późne cesarstwo rzymskie|miejsce=Warszawa|rok=2005|wydawca=Prószyński i SCameron2005-ka|isbn=83-7469-163-8|strony=92s92}}</ref>. Zwalczał także judaizm; grożąc Teodozjuszowi ekskomuniką uzyskał całkowitą amnestię dla chrześcijan, którzy z podburzenia swojego biskupa spalili w 388 roku synagogę w mieście Kallinikum nad Eufratem<ref>{{cytuj książkęr|autor=Michał Horoszewicz|tytuł=Przez dwa millenia do rzymskiej synagogi. Szkice o ewolucji postawy Kościoła katolickiego wobec Żydów i judaizmu|miejsce=Warszawa|rok=2005|wydawca=Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Wyszyńskiego|isbn=83Horoszewicz2005-7072-172-9|strony=77s77}}</ref>.

Cerkiew prawosławna wspomina świętego 7/20 grudnia<ref>[[Daty nowego i starego porządku#Podwójne datowanie{{r|podwójne datowanie]]</ref>}}, tj. [[20 grudnia]] wgwedług [[kalendarz gregoriański|kalendarza gregoriańskiego]].