Wenera 8: Różnice pomiędzy wersjami

| nazwa = Wenera 8

| obrazek = Venera 8.jpg

| podpis obrazka =

| inne_nazwy = Venus3V 8(V-72) No. 670

| organizatorzy = [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]

| COSPAR = 1972-021A

| kosmodrom = Bajkonur

| kraj = Kazachstan

| cel_misji = Wenus

| cel_2 =

| ciało_centralne =

| perycentrum =

| apocentrum =

| okres =

| nachylenie =

| mimośród =

| początek_dzień = 27 marca

| początek_rok = 1972

| hh:mm = 04:15:01

| lądowanie_dzień = 22 lipca

| lądowanie_rok = 1972

| ląd_hh:mm = 09:32

| koniec_dzień =

| koniec_rok =

| powrót_dzień =

| powrót_rok =

| kształt =

| wymiary =

| masa_całk = 1180

| masa_ład =

Wenera 8 została wyniesiona przez rakietę [[Mołnia 8K78M]] 27 marca 1972 z kosmodromu [[Bajkonur]] w [[Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka|Kazachskiej SRR]]. Sonda posiadała [[lądownik]] o masie 455 kg, wyposażony dodatkowo w urządzenia do pomiaru oświetlenia w atmosferze pod warstwą obłoków i na powierzchni, oraz [[Spektroskop|spektrometr]] [[Promieniowanie gamma|gamma]] do pomiaru zawartości [[Pierwiastek promieniotwórczy|pierwiastków promieniotwórczych]] ([[Izotopy|izotopów]] [[potas]]u, [[Uran (pierwiastek)|uranu]] i [[Tor (pierwiastek)|toru]]) w gruncie. 22 lipca 1972 o 08:37 [[Uniwersalny czas koordynowany|UTC]] lądownik wszedł w atmosferę Wenus. Na wysokości 60 km rozłożył się spadochron o średnicy 2,5 m, a specjalne urządzenie chłodzące chłodziło wnętrze urządzenia. O 09:32 UTC lądownik wylądował i przez 50 minut i 11 sekund działał na powierzchni planety, po czym zamilkł ze względu na niesprzyjające warunki panujące na Wenus. Jeszcze w czasie przelotu przez atmosferę aparatura lądownika ujawniła występowanie huraganowych wiatrów na znacznych wysokościach. Na wysokości 45 km nad powierzchnią gruntu ich prędkość przekraczała 50 m/s. Na wysokościach od 35 do 30 km odnotowano gwałtowne obniżenie oświetlenia. Ciśnienie atmosferyczne przy powierzchni było równe 90(±1,5) [[Atmosfera fizyczna|atm]], a temperatura wynosiła 743(±8)[[Kelwin|K]]. Grunt, podobnie jak w miejscu lądowania [[Wenera 7|Wenery 7]], okazał się zestalony. Nie była to jednolita skała, a materiał luźny i porowaty, o gęstości około 1,5 g/cm³. Stwierdzono w nim zawartość izotopów potasu (4%), uranu (0,0002%) i toru (0,00065%) – znacznie większą niż w przeciętnym gruncie na Ziemi, podobną natomiast jak w [[granit]]ach ziemskich<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Wołczek|imię=Olgierd|tytuł=Loty międzyplanetarne|wydawca=PWN|miejsce=Warszawa|rok=1980|wydanie= II|stronastrony=245|isbn=83-01-01083-5|}}</ref>. Bezpośredni pomiar na powierzchni planety wykazał oświetlenie kilkuset [[Luks (fotometria)|luksów]], co odpowiada oświetleniu ziemskiemu w pochmurny dzień.