Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa: Różnice pomiędzy wersjami

10 lipca 1941 roku, w związku z utworzeniem Głównych Dowództw na kierunkach działania (Północno-Zachodni, Zachodni i Południowo-Zachodni), przemianowano ją na Kwaterę Główną Najwyższego Naczelnego Dowództwa, a jej przewodniczącym został [[Józef Stalin|J.W. Stalin]], a dodatkowym członkiem [[Borys Szaposznikow]]. 17 lutego 1945 decyzją Państwowego Komitetu Obrony w skład ''Stawki'' wchodzili: J.W. Stalin (przew.) Gieorgij Żukow, [[Aleksiej Antonow]], [[Nikołaj Bułganin]], [[Aleksander Wasilewski]], [[Nikołaj Kuzniecow (admirał)|Nikołaj Kuzniecow]].

 

 

Organem wykonawczym Stawki był Sztab Generalny Sił Zbrojnych ZSRR, zarządy ministerstwa Obrony i ministerstwa Floty Wojennej. Stawka wypracowała w czasie wojny system dwustopniowego kierowania: ''Stawka'' – front (flota). W początkowym okresie wojny był system trzystopniowy: ''Stawka'' – Naczelny Dowódca kierunku – front. Trzystopniowy system był zdejmowany w miarę stabilizacji na frontach i doskonalenia dowodzenia frontami. W 1945 roku zatwierdzone zostało stanowisko Naczelnego Dowódcy na [[Daleki Wschód|Dalekim Wschodzie]], który kierował działaniami przeciwko [[Japonia|Japonii]]. W tym wypadku trójstopniowy system spełnił swoją rolę. Naczelny Dowódca na Dalekim Wschodzie otrzymał szerokie pełnomocnictwa ''Stawki''. Zastosowanie znalazł też instytut przedstawicieli ''Stawki''. Znając zamiary i plany Stawki udzielali oni pomocy dowódcom związków strategicznych i operacyjnych w przygotowaniu i prowadzeniu operacji, koordynowali działania frontów, uzgadniali współdziałanie.