Po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] Ruś Zakarpacka została przyłączona do [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]]. Wówczas od cerkwiCerkwi rusińskiej usamodzielniła się [[Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowackiego|cerkiewCerkiew słowacka]]. Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] nastąpiła [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Radzieckaradziecka]] [[aneksja]] [[Zakarpacie|Rusi Karpackiej]], w wyniku której Rusiński Kościół Katolicki był prześladowany (w zamachu zginął jego zwierzchnik biskup [[Teodor Romża]]) i zmuszony do działania w podziemiu. W tym czasie wielu greckokatolickich Rusinów porzuciło własny obrządek na rzecz [[Kościół łaciński|obrządku łacińskiego]] lub zostali zmuszenia do przejścia na [[Cerkiew prawosławna|prawosławie tradycji bizantyjskiej]]. Część wyznawców wyemigrowała do [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]], [[Kanada|Kanady]], [[Europa Zachodnia|Europy Zachodniej]], [[Czechy|Czech]] bądź z powodów politycznych zostali rozsiani po [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckim]]. Dopiero po upadku [[komunizm]]u w [[Europa|Europie]], Kościół rusiński odrodził się i zaczęła wzrastać liczba wiernych i kapłanów.
== Organizacja ==
Kościół obrządku bizantyjsko-rusińskiego ma cztery diecezje w Stanach Zjednoczonych Ameryki i dwie w Europie. W 2010 r. liczył około 646 tysięcy wiernych, siedmiu biskupów, 626 parafii, 501 kapłanów, 67 diakonów i 234 zakoników i zakonnic.
