Platonizm renesansowy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
nie wiem skąd ten błąd |
→Cechy charakterystyczne: + sekcja |
||
Linia 15:
W ramach Akademii dokonano przekładu wszystkich dzieł Platona i [[Plotyn]]a, a także wielu dzieł neoplatońskich, [[patrystyka|patrystycznych]], [[Corpus Hermeticum|hermetycznych]] i [[hymny orfickie|hymnów orfickich]]. Pisano również komentarze do tych tekstów (np. komentarze Ficina do ''[[Uczta (dialog)|Uczty]]'' i ''[[Parmenides (dialog Platona)|Parmenidesa]]'' Platona czy ''[[Enneady|Ennead]]'' Plotyna<ref>Ciszewski, s. 3.</ref>.
==
Platonizm renesansowy był szerokim i różnorodnym nurtem. Jego charakterystyczne cechy wiążą się z poglądami wiodących filozofów. Zasadniczym jego rysem była próba pogodzenia nauk Platona z chrześcijaństwem. Jego nauka o [[idea|ideach]] i [[dusza (filozofia)|duszy]] wydawała się [[humanizm renesansowy|renesansowym humanistom]] harmonizować z Pismem Świętym, w przeciwieństwie do arystotelizmu<ref>Casini.</ref>.
Linia 24:
Platonizm był też często łączony z innymi nurtami filozofii renesansowej. Przykładem może tu być jeden z najwybitniejszych filozofów odrodzenia: [[Giovanni Pico della Mirandola]]. Pico della Mirandola był obok Ficina najwybitniejszym przedstawicielem florenckiej Akademii. Jego platonizm łączył się z arystotelizmem, humanizmem i [[filozofia żydowska|filozofią żydowską]]. Spoza kręgu Akademii wywodził się [[Mikołaj z Kuzy]] u którego platonizm łączył się z wpływami [[Proklos]]a i [[Pseudo-Dionizy Areopagita|Pseudo-Dionizego]]<ref>Casini.</ref>.
=== Koncepcja miłości ===
Jednym z głównych punktów problemowych renesansowego platonizmu była też koncepcja [[miłość|miłości]] u Platona. Jego jawna pochwała [[homoseksualizm]]u i istotna rola jaką odgrywał on w jego filozofii, były istotną przeszkodą w recepcji platonizmu. Rozważania na temat Platońskiej miłości zajmują istotną część dzieł filozofów renesansu. Były one bardzo ważne dla Ficina, a co za tym idzie całej Akademii Florenckiej. Innymi ważnymi filozofami, którzy brali udział w tej dyskusji byli Bessarion i [[Pietro Bembo]], czy [[filozofia żydowska|żydowski filozof]] [[Abrabanel]]<ref>Casini.</ref>.
Stopniowo dokonano reinterpretacji Platońskiej koncepcji miłości, tak by była zgodna z chrześcijańskim przesłaniem i renesansową moralnością. Bessarion porównywał Platońskie dialogi z Biblią, starając się znaleźć elementy styczne, i porównując Platońską miłość do chrześcijańskiej koncepcji miłości. Pietro Bembo odniósł Platońską koncepcję miłości również do miłości [[heteroseksualizm|heteroseksualnej]]. Podobnie jak u Platona, miłość taka łączyła w sobie elementy cielesne i duchowe. Z kolei Ficino oddzielił wyraźnie aspekt cielesny i duchowy. Podkreślał, że to właśnie duchowy aspekt miłości jest istotniejszy w dziełach Platona, a tym samym miłość między mężczyznami nie musi oznaczać homoseksualizmu. Platońskie motywy rozpowszechniły się również w niefilozoficznych dziełach na temat miłości, czego najlepszym przykładem jest ''[[Dworzanin (utwór)|Dworzanin]]'' [Baldassare Castiglione|Castiglioniego]] (1528). Również tutaj miłość ma charakter duchowy i łączy się z elementami religijnymi<ref>Casini.</ref>.
Renesansowe przeformułowanie Platońskiej koncepcji miłości upowszechniło się i stało się źródłem współczesnego pojęcia ''[[miłość platoniczna|miłości platonicznej]]'' - miłości czystej, bezinteresownej i nie powiązanej z cielesnością.
{{przypisy|2}}
| |||