Kościół Ewangelicki Augsburskiego i Helweckiego Wyznania w Małopolsce: Różnice pomiędzy wersjami

|kod języka = de

|nazwa oryginalna = Evangelische Kirche A. und H. B. in Kleinpolen

|religia = [[Chrześcijaństwo]]

|1. wyznanie = [[Protestantyzm]]

|2. wyznanie = [[Luteranizm]] i [[kalwinizm]]

|zasięg geograficzny = [[II Rzeczpospolita]]: województwa [[Województwo krakowskie (II Rzeczpospolita)|krakowskie]], [[Województwo lwowskie|lwowskie]], [[Województwo tarnopolskie|tarnopolskie]], [[Województwo stanisławowskie|stanisławowskie]]

|data utworzenia = 1920

|data rozwiązania = 1939

|rok danych statystycznych = 1925

|liczba wiernych = ok. 31 500<ref name="metryki">{{cytuj stronę|autor = Małgorzata Kośka| autor2 = Dorota Lewandowska| url=http://www.agad.gov.pl/inwentarze/KEAH299xx.xml|tytuł=Księgi metrykalne gmin ewangelicko-augsburskiego i helweckiego wyznania 1764 - 1939|data dostępu=2013-10-27}}</ref>

}}

'''Kościół Ewangelicki Augsburskiego i Helweckiego Wyznania w Małopolsce''' ([[język niemiecki|niem.]] ''Evangelische Kirche A. und H. B. in Kleinpolen'') – dawny samodzielny Kościół protestancki funkcjonujący w [[II Rzeczpospolita|II Rzeczpospolitej]] działający na terenie czterech województw: [[Województwo krakowskie (II Rzeczpospolita)|krakowskiego]], [[Województwo lwowskie|lwowskiego]], [[Województwo tarnopolskie|tarnopolskiego]] i [[Województwo stanisławowskie|stanisławowskiego]].

Po upadku [[Austro-Węgry|Austro-Węgier]] i odzyskaniu przez Polskę niepodległości zbory superintendentury galicyjsko-bukowińskiej zostały odcięte od władz kościelnych w [[Wiedeń|Wiedniu]]. Ewangelicy dawnej Galicji mieli do wyboru przystąpić do warszawskiego [[konsystorz]]a [[Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP|Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP]] (tak jak zrobiły to zbory na [[Śląsk Cieszyński|Śląsku Cieszyńskim]]) lub do [[Ewangelicki Kościół Unijny|Ewangelickiego Kościoła Unijnego w Poznaniu]] (co zalecały władze kościelne w Wiedniu). W 1920 zapadła jednak decyzja o samodzielnym funkcjonowaniu<ref name="metryki"/>. Nowy Kościół został uznany przez władze Rzeczypospolitej poprzez respektowanie ustawy austriackiej z 1891 r. Na czele Kościoła stanął dotychczasowy [[superintendent]] [[Herrmann Hans Georg Fritsche]] rezydujący w [[Biała Krakowska|Białej Krakowskiej]]. W 1924 zastąpił go ks. [[Theodor Zöckler]] urzędujący w [[Iwano-Frankiwsk|Stanisławowie]] (do 1939). W 1925 Kościół zrzeszał ok. 31,5 wiernych, w większości luteran i ok. 4 tysiące ewangelików helweckich. Początkowo istniał podział na trzy a później na cztery senioraty. Pod koniec lat 30. XX wieku funkcjonowały 24 zbory:

 

 

{{Przypisy}}