Onomastyka rozwinęła się w drugiej połowie XIX wieku w związku z ogólnym rozwojem [[Językoznawstwo synchroniczno-porównawcze|językoznawstwa porównawczego]]. Twórcą onomastyki słowiańskiej był [[FranzFranc Miklosich|Franciszek MiklosichMiklošič]] (Miklosič), z którego prac korzystali w Polsce historycy (m. in. [[Tadeusz Wojciechowski (historyk)|Tadeusz Wojciechowski]], [[Franciszek Bujak (historyk)|Franciszek Bujak]]), a także etnografowie i językoznawcy (m. in. [[Jan Aleksander Karłowicz|Jan Karłowicz]]). Onomastyka polska rozwinęła się za sprawą: [[Jan Rozwadowski|Jana Rozwadowskiego]], [[Mikołaj Rudnicki|Mikołaja Rudnickiego]], [[Witold Taszycki|Witolda Taszyckiego]] i [[Stanisław Rospond (językoznawca)|Stanisława Rosponda]]
