Synchronizator karabinu maszynowego: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m lit. |
poprawa linków |
||
Linia 40:
Dla osiągnięcia maksymalnej efektywności wieżyczka musi mieć możliwość swobodnego ruchu w każdym kierunku, aby móc ostrzeliwać jak największy kąt przestrzeni, więc istnieje niebezpieczeństwo, że są takie kąty ostrzału, które kolidują z elementami samolotu. Wieżyczki strzeleckie zazwyczaj były napędzane elektrycznie, więc dzięki zastosowaniu [[solenoid]]ów możliwe było takie wyregulowanie wieży, aby przy pewnych kątach został odcięty dopływ prądu do napędu wieży uniemożliwiając jej dalszy ruch w kierunku, który mógłby doprowadzić do ostrzelania własnego samolotu. W bombowcach [[Boulton Paul]] zastosowano [[mosiądz|mosiężny]] bęben, którego kształt odpowiadał polu ostrzału stanowiska. W przypadku skierowania broni w zabronionym kierunku mosiężny bęben przesuwał się w taki sposób, że przerywał on obwód prądu elektrycznego uniemożliwiając oddanie strzału.
== Rozwój synchronizatorów po I wojnie światowej==
Synchronizatory karabinów maszynowych, a później automatycznych działek lotniczych, pozostały w użyciu do zastąpienia myśliwców napędzanych śmigłem odrzutowcami. Postęp w technice budowy celowników i zapotrzebowanie na stosowanie większej liczby uzbrojenia strzeleckiego zminimalizowało konieczność użycia synchronizatorów. W [[skrzydło
{{Przypisy}}
| |||