Samolot-pocisk: Różnice pomiędzy wersjami

'''Samolot-pocisk''' to stosowane niekiedy w polskiej terminologii określenie [[pocisk|pocisków]] charakteryzujących się posiadaniem powierzchni nośnych służących do wytwarzania [[siła nośna|siły nośnej]] w locie (pocisków skrzydlatych) i w odróżnieniu od [[pocisk rakietowy|pocisków rakietowych]], napędzanych [[silnik odrzutowy|silnikami odrzutowymi]] przelotowymi ([[silnik turboodrzutowy|turboodrzutowymi]], [[silnik turbowentylatorowy|turbowentylatorowymi]], [[silnik strumieniowy|strumieniowymi]], [[silnik pulsacyjny|pulsacyjnymi]]), rzadziej [[silnik tłokowy|silnikami tłokowymi]].

Samoloty-pociski są bezzałogowymi [[samolot]]ami, posiadając ich zasadnicze komponenty: kadłub, [[skrzydło (lotnictwo)|skrzydła]], [[usterzenie]] oraz silnik. Oprócz tych komponentówczęści posiadają ładunek bojowy - konwencjonalnygłowicę konwencjonalną lub nuklearny[[broń atomowa|nuklearną]] oraz układ kierowania. Samoloty-pociski służą do zwalczania celów naziemnych, rzadziej nawodnych; rażą cel przez uderzenie i wybuch głowicy bojowej, rzadziejrzadko przez zrzut głowicy. Większość samolotów-pocisków jest kierowana lecąc po zaprogramowanej trasie lotu. Część jest pociskami manewrującymi - lecącymi na małej wysokości z omijaniemprzeszkód terenowych i wykonywaniem manewrów w celu utrudnienia namierzenia. Start samolotów-pocisków najczęściej dokonywany jest za pomocą startowego [[silnik rakietowy|silnika rakietowego]], po czym w dalszym locie samolot-pocisk napędzany jest silnikiem odrzutowym przelotowym.

Pierwsze próby z samolotami-pociskami podjęto pod koniec I wojny światowej w USA - były to konstrukcje napędzane silnikiem tłokowym, kierowane automatycznie; nie były jednak praktyczne. Pod koniec lat 20. w Wielkiej Brytanii opracowano bardziej praktyczny zdalnie kierowany samolot-pocisk Larynx, również o napędzie tłokowym. Pierwszą udaną i zastosowaną na masową skalę bronią tego typu był niemiecki [[V1 (broń)|V1]], nazywany potocznie "bombą latającą", napędzany silnikiem [[silnik pulsacyjny|pulsacyjnym]], z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]], o zasięgu do 320 km. W USA i Niemczech ([[Mistel]]) podczas wojny na małą skalę stosowano także zdalnie kierowane samoloty przebudowane na samoloty-pociski.

Rozwój samolotów-pocisków nastąpił po wojnie, w latach 50. i 60., kiedy to powstało kilka konstrukcji tego typu, głównie w USA (Matador, Mace, Hound Dog, [[SSM-N-8 Regulus]]), ZSRR i Francji. Ich zasięg wahał się od kilkuset do 3000 km. Amerykański samolot-pocisk dalekiego zasięgu Snark, wprowadzony w 1958, miał zasięg do 10 000 km.

W latach 70. generalnie zrezygnowano z rozwijania samolotów-pocisków, wobec rozwoju znacznie skuteczniejszych [[pocisk rakietowy|pocisków rakietowych]], a także łatwości przechwycenia samolotów-pocisków. Rozwijano natomiast dalej pociski manewrujące, jak [[BGM-109 Tomahawk]].