O ile postać boga Mitry jest poświadczona na terenach Azji Mniejszej od [[XIV wiek]]u p.n.e.|XIV wieku p.n.e.]], o tyle wzmianka o mitraizmiemitraiźmie na ziemiach rzymskich[[Cesarstwo rzymskie|cesarstwa rzymskiego]] pojawia się dopiero w pismach rzymskiego poety [[Publiusz Papiniusz Stacjusz|Stacjusza]]. Najstarsze [[mitreum|mitrea]] — miejsca sprawowania kultu — pochodzą z połowy [[II wiek]]u, najnowsze z połowy [[V wiek]]u n.e.
Pod koniec II wieku i w [[III wiek]]u n.e., gdy jego wyznawcą został cesarz [[Kommodus]] ([[180]]-[[192]]). Jako ([[łacina|łac.]]) [[Sol Invictus]] („Słońce Niezwyciężone”) [[Mitra (mitologia)|Mitra]] czczony był przede wszystkim od czasów [[Lucjusz Domicjusz Aurelian|Aureliana]] przez cesarzy rzymskich, wśród których znalazł się także młody [[Konstantyn I Wielki|Konstantyn I]] ([[306]]-[[337]]), zanim nie przystąpił do [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]]. Wraz z rozkwitem [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]]tej ostatniej religii na ziemiach [[Cesarstwo rzymskie|Cesarstwa Rzymskiego]] mitraizm z wolna zanikał, by popaść w końcu w całkowite zapomnienie. O kulcie tym przypomniano sobie dopiero w czasach nowożytnych w związku ze znaleziskami archeologicznymi. Sądzono, iż mitraizm mógł stać się konkurentem rozwijającego się chrześcijaństwa, w okresie upadku cesarstwa rzymskiego.
Jeśli chodzi o źródła pisane związane z mitraizmem, nie istnieją właściwie żadne. Znakomita większość tego,wiadomości coo wiemy,nim wywodzi się z interpretacji przedstawień plastycznych nie opatrzonych żadnymi inskrypcjami poza krótkimi dedykacjami. A zatem interpretacje mitraizmu w znacznej mierze związane są ze spekulacjami.
