Andrzej Lubieniecki (zm. 1623): Różnice pomiędzy wersjami

 

Jego rodzina, pierwotnie osiadła na [[Kujawy|Kujawach]] przeniosła się do województwa lubelskiego. Był synem Stanisława, i Katarzyny z Sobieskich, wyznawców [[kalwinizm]]u. Jego braćmi byli Paweł, [[Krzysztof Lubieniecki (starszy)]] i [[Stanisław Lubieniecki (starszy)]]. Uczęszczał od 1560 roku do [[gimnazjum]] kalwińskiego w [[Bychawa|Bychawie]]<ref>Do 1563 roku, gdy gimnazjum przestało istnieć; Barycz 1981, s. 210.</ref>, w tym samym roku wziął wraz z ojcem udział w dwu synodach kalwińskich w Bychawie. W [[1569]] brał udział w obradach [[Sejm walny|Sejmu]] w [[Lublin]]ie, podczas którego została uchwalona [[Unia lubelska]]<ref>Barycz 1981, s. 211.</ref>. Od [[1573]] studiował w [[Paryż]]u, następnie był dworzaninem [[Henryk Walezy|Henryka Walezego]] i [[Stefan Batory|Stefana Batorego]].

Około [[1616]] Lubieniecki napisał swoje najważniejsze dzieło: ''[[Poloneutichia albo Polskiego Królestwa Szczęście|Poloneutichia abo Królestwa Polskiego szczęście, a przy tym i W. Księstwa Litewskiego. A potem tegoż szwankowanie w roku 1612 i 1613]]'' (opublikowane po raz pierwszy w 1843 roku<ref>Barycz 1981, s. 204.</ref>, a w całości w 1982). Dzieło opisuje historię [[Polska|Polski]], ze szczególnym uwzględnieniem okresu [[1506]]−[[1616]]. W tej książce Lubieniecki podkreślał, że za naruszanie swobód wyznaniowych [[Bóg]] zawsze karał Polskę klęskami w polityce zagranicznej i wewnętrznej. Pisał również poezje i pisma [[polemika|polemiczne]]. W latach [[1617]]-[[1619]] prowadził ''Księgę przyjaciół'' (''Liber amicorum''), która zawiera około 200 wpisów polskich i cudzoziemskich [[antytrynitaryzm|antytrynitarzy]].

 

 

Jego synem był [[Andrzej Lubieniecki (młodszy)]], również historyk, zajmujący się dziejami [[antytrynitaryzm]]u, autor dwutomowej ''Sylwy''<ref>Barycz 1981, s. 208.</ref>.