Zajezdnia tramwajowa przy ulicy Gajowej w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami

# Początkowo zajezdnia zajmowała działkę na narożniku ul. Gajowej i ul. Sienkiewicza i składały się na nią wozownia na 20 wagonów, stajnia na 80 koni, kuźnia z podkowalnią oraz budynek mieszkalny dla inspektora zakładowego, latryna i pompa. Po likwidacji dworca kolejowego na [[Jeżyce|Jeżycach]] część terenu wykupiło w [[1886]] roku Poznańskie Towarzystwo Kolei Konnej. W [[1890]] roku teren zajezdni powiększono, a w latach [[1897]]-[[1898]], gdy elektryfikowano poznańskie tramwaje w zajezdni wybudowano halę dla wozów i mniejszą dla doczep, a także warsztaty w których remontowano [[tramwaj]]e oraz (prawdopodobnie) postawiono szachulcowy budynek na rogu Gajowej i Sienkiewicza, przedsiębiorstwo zmieniło również nazwę, na Poznańską Kolej Elektryczną. W [[1903]] roku przebudowano torowisko od ul. Gajowej, oraz dobudowano trzecia halę. Rok później oddano do użytku budynek dyrekcji oraz nowe warsztaty. W [[1908]] dodano baterię akumulatorów szczytowych, które zasilały trakcję. W [[1913]] zajezdnia znacznie się powiększyła. Połączono wszystkie istniejące hale, powstała nowa kuźnia, a stara została przerobiona na pomieszczenie w którym zorganizowano odlewnię. Cały kompleks został natomiast wyposażony w centralne ogrzewanie i doprowadzenie ciepłej wody. Powiększono również budynek administracji z [[1903]] roku.