Junior Reid: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m uproszczenie wywołania szablonu {{Kontrola autorytatywna}} |
|||
Linia 35:
Rok 1985 przyniósł dwa pierwsze albumy studyjny Reida, debiutancki ''[[Boom-Shack-A-Lack]]'' i wydany niedługo po nim ''[[Original Foreign Mind]]''. Obie płyty spotkały się ze znakomitym przyjęciem słuchaczy i krytyków, choć już wtedy pojawiły się pierwsze zarzuty o kopiowanie przez niego stylu [[Michael Rose|Michaela Rose'a]], frontmana słynnej grupy [[Black Uhuru]], od śmierci [[Bob Marley|Boba Marleya]] będącej najbardziej rozpoznawalnym symbolem muzyki reggae na świecie. Kiedy jednak mimo oczywistego szczytu popularności zespołu Rose postanowił odejść by kontynuować karierę solową, właśnie ze względu na charakterystyczny "waterhouse style" Reid okazał się być idealnym kandydatem na jego miejsce. Jako główny wokalista Black Uhuru zaśpiewał na dwóch nowych krążkach zespołu: bardzo wysoko ocenianym, nominowanym do [[nagroda Grammy|nagrody Grammy]] w kategorii [[Nagroda Grammy w kategorii Best Reggae Album|najlepszy album reggae]] ''[[Brutal]]'' (1986) i nieco mniej entuzjastycznie przyjętym ''[[Positive (album)|Positive]]'' (1987). Wkrótce jednak Reid z lidera przerodził się w największy balast planującej wielką trasę koncertową po USA formacji, kiedy to odmówiono mu wydania amerykańskiej [[wiza|wizy]] (powodem było znalezienie przez jamajską policję w jego domu [[marihuana|marihuany]]). Wskutek tego, a także z powodu osobistych nieporozumień z [[Duckie Simpson]]em, Reid w nie najlepszej atmosferze zakończył współpracę z zespołem.
Kolejny etap w swojej karierze rozpoczął od założenia własnego labelu wydawniczego, nazwanego po prostu J.R. Productions, którego nakładem wydał pod koniec lat 80. kilka nowych singlowych przebojów. Mimo to, swoją trzecią (''[[One Blood]]'', 1989) i czwartą (''[[Progress (album)|Progress]]'', 1990) płytę długogrającą zdecydował się nagrać dla wytwórni Big Life Records, należącej do holenderskiego koncernu muzycznego [[PolyGram]]. Następną ciekawą pozycję w jego dyskografii stanowi zawierająca wiele nowatorskich, nietypowych utworów ''[[Visa (album)|Visa]]'', wydana przez Greensleeves w roku 1993. Album ten ukazał się również rok później nakładem waszyngtońskiej wytwórni [[RAS Records]], rozpoczynając krótki okres współpracy artysty z tym właśnie labelem. Jej efekty usłyszeć można na utrzymanych w nowoczesnym brzmieniu krążkach ''[[Junior Reid & The Bloods]]'' (1995) oraz ''[[Listen to the Voices|Listen To the Voices]]'' (1996). Od tego czasu Reid nie związał się już nigdy z żadną dużą wytwórnią, skupiając się na rozwoju J.R. Productions. Jej nakładem nie tylko wydał trzy kolejne całkiem nowe płyty, ale także wznowił większość swoich dawnych produkcji. Jednocześnie rozszerzył swoją działalność producencką, zakładając własne studio nagraniowe oraz wydając albumy innych gwiazd sceny reggae i dancehall, takich jak [[Dennis Brown]], [[Gregory Isaacs]], [[Yami Bolo]] czy też [[Ninjaman]].
Podczas swoich europejskich tras koncertowych Junior Reid dwukrotnie odwiedził Polskę: 22 sierpnia 2008 roku wystąpił w [[Bielawa|Bielawie]] podczas jubileuszowej X edycji [[Regałowisko Bielawa Reggae Festiwal|Reggae Dub Festivalu]] (towarzyszyli mu wówczas jego dwaj synowie Andrew i Wada Blood oraz [[riddim]] band The Reggae Angels)<ref>{{cytuj stronę|url=http://afryka.org/index.php?showNewsPlus=3051|tytuł=Bielawa 2008: Junior Reid|język=pl|opublikowany=www.afryka.org|data dostępu=2011-11-18}}</ref>, natomiast 13 sierpnia 2011 roku dał koncert podczas XI edycji [[Ostróda Reggae Festiwal]]u, w czasie którego akompaniowała mu słynna [[sekcja rytmiczna]] [[Sly & Robbie]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.ostrodareggae.com/content/view/70/29/lang,pl/|tytuł=Program ORF 2011|język=pl|opublikowany=www.ostrodareggae.com|data dostępu=2011-11-18}}</ref>.
| |||