Granat hukowy: Różnice pomiędzy wersjami

Kiedy następuje [[wybuch]], korpus granatu pozostaje nienaruszony, a dźwięk i błysk wydostają się na zewnątrz przez nawiercone otwory w skorupie. Pozwala to na uniknięcie obrażeń spowodowanych przez [[odłamek|odłamki]]; jednak sam wybuch, mający miejsce w małej odległości, może doprowadzić do poparzenia. Ogłuszający huk wybuchu w pobliżu człowieka może doprowadzić do czasowego, a nawet trwałego uszkodzenia słuchu, natomiast silny błysk może trwale lub czasowo uszkodzić narząd wzroku. Poza tym ciepło towarzyszące wybuchowi, które emitowane jest do otoczenia, może spowodować zapłon materiałów łatwopalnych, np. paliwa. Pożar, który wybuchł podczas ataku na ambasadę [[Iran]]u w [[Londyn]]ie ([[operacja Nimrod]]), został zainicjowany właśnie przez granaty błyskowo-hukowe.

Skorupa wypełniona jest mieszanką substancji [[deflagracja|deflagrujących]] dających wysoką temperaturę o masie około 4,5 grama, dających wysoką temperaturę. Składa się ona z metalu reaktywnego ([[magnez]] lub [[aluminium]]) i utleniacza ([[nadchloran amonu]] lub [[nadchloran potasu]]).