Pocisk manewrujący: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
literówka |
Emptywords (dyskusja | edycje) m lit. |
||
Linia 11:
Już w pierwszej [[dekada (czas)|dekadzie]] lotów z użyciem napędu silnikowego, pomysł bezzałogowych, automatycznie kontrolowanych „latających bomb” rozważany były w wielu krajach, poza [[Stany Zjednoczone|Stanami Zjednoczonymi]] zwłaszcza w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]. Wkrótce po wybuchu wojny, Brytyjski Gabinet Wojenny zwrócił się do profesora [[Archibald Low|Archibalda Lowa]] z wnioskiem o opracowanie [[dalmierz]]a dla [[Artyleria nadbrzeżna|artylerii nadbrzeżnej]]. Projekt przerodził się jednak wkrótce w kontrolowaną za pomocą radia „latającą bombę”, której zadaniem było przechwytywanie [[Cesarstwo Niemieckie|niemieckich]] [[sterowiec|sterowców]] i ataki na cele naziemne. 21 marca 1917 roku Low zademonstrował opracowane przez siebie urzadzenie wyższym oficerom brytyjskim, jednak pierwsza maszyna rozbiła się natychmiast po starcie, druga natomiast przeleciała niewielką odległość, po czym skierowała się w stronę obserwatorów, ulegając jednak rozbiciu niecałe 3 metry od Lowa i kontrolującego ją urządzenia radiowego<ref name=CruiseEv />. Mniej więcej w tym samym czasie, [[Henry Phillip Folland|Henry Folland]] – konstruktor słynnego [[myśliwiec przechwytujący|samolotu pościgowego]] [[Royal Aircraft Factory S.E.5|SE-5]] – opracował inny projekt pocisku. Wybudowana przez [[Royal Aircraft Establishment|Royal Aircraft Factory]] maszyna o rozpiętości skrzydeł 6-6,7 metra i wadze 227 kilogramów wyposażona w silnik o mocy 35 [[koń mechaniczny|KM]], w trzech podjętych w lipcu 1917 roku próbach nie potrafiła jednak oderwać się od Ziemi, po czym projekt przerwano<ref name=CruiseEv />.
Rozwój konstrukcji „latających bomb” nabrał znacznego impetu z chwilą przystąpienia 6 kwietnia 1917 roku Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej. Sześć dni później Naval Consulting Board zarekomendował przyznanie środków finansowych na program oparty na konstrukcji Sperry’ego, a już w maju tego roku Sekretarz Marynarki [[Josephus Daniels]] zaaprobował wydzielenie 200.000 dolarów na ten projekt. Przeprowadzone z wykorzystaniem wodnosamolotu [[Curtis N-9]] eksperymenty nie zakończyły się jednak powodzeniem aż do 6 marca 1918 roku, kiedy „latająca bomba” przeleciała zaplanowane 1000 [[jard]]ów (919,4 metra)<ref name=CruiseEv />. Następne testy nie wykazały jednak dojrzałości konstrukcji, wkrótce zaś wojna dobiegła końca. Jej zakończenie nie spowodowało jednak porzucenia programu. 2 listopada 1918 roku marynarka zamówiła pięć samolotów od kompanii Witteman-Lewis, z których dwa wyposażyła w oryginalne urządzenia kontrolne Sperry’ego trzy zaś pozostałe w urządzenia zmodyfikowane. Na skutek problemów
==== Kettering Bug ====
| |||