Wersja z 10:52, 23 mar 2014 edytuj PawełMM (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 71 600 edycji drobne merytoryczne, drobne techniczne ← poprzednia edycja		Wersja z 11:30, 23 mar 2014 edytuj anuluj edycję PawełMM (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 71 600 edycji wikizacja następna edycja →
Linia 1: {{W edycji\|PawełMM}} '''Feliks Sznarbachowski''' (ur. [[29 maja]] [[1876]] r. na [[Zaporoże (kraina)\|Zaporożu]], zm. [[10 sierpnia]] [[1931]] w [[Kowel\|Kowlu]]~~. Ukończył Seminarium Duchowne w Żytomierzu i Akademię Duchowną w Petersburgu. Został wyświęcony w 1899 roku~~). ▼ ~~{{Dopracować\|kategoria=2014-03\|linki=2014-03}}~~ ▲'''Feliks Sznarbachowski''' (ur. [[29 maja]] [[1876]] r. na [[Zaporoże\|Zaporożu]], zm. [[10 sierpnia]] [[1931]] w [[Kowel\|Kowlu]]. Ukończył Seminarium Duchowne w Żytomierzu i Akademię Duchowną w Petersburgu. Został wyświęcony w 1899 roku. Ukończył Seminarium Duchowne w [[Żytomierz]]u i Akademię Duchowną w [[Petersburg]]u. Został wyświęcony w 1899 roku. W latach 1905 – 1918 był wikariuszem a następnie administratorem parafii Czeczelnik i Berszeda. Później kolejno proboszcz w parafii Szarawka, Parafii katedralnej w Żytomierzu, parafii Brahiłów i parafii Św. Barbary w Berdyczowie. Wszędzie miał opinię wybitnego organizatora i działacza społecznego. Wielokrotnie był karany przez władze carskie za działalność religijno- narodową. Wybudował kilka kościołów m. i. w Zmerynce i w Kowlu oraz dom Biskupi i gmach kurialny w Żytomierzu. W Brahiłowie założył drukarnię i był wydawcą „Kalendarza Brahiłowskiego” ukazującego się w nakładzie setek tysięcy egzemplarzy. Wydawał w Kijowie miesięcznik „Wiadomości Bibiligraficzne” Był redaktorem i autorem ponad 60 broszur o charkterze religijno- moralnym, historycznym i literackim. W 1905 i 1915 roku z narażeniem życia ratował od pogromów ludność żydowską w Szarawce koło Proskiłowa i w Ołyce na Wołyniu. Jego działalność charytatywna obejmowała także ludność Rusińską i była doceniana. W 1916 roku przebywał w Petersburgu na leczeniu. Współpracował tam z polskim Centralnym Komitetem Obywatelskim niosącym pomoc uchodźcom z ziem zajętych przez wojska niemieckie, oraz wydawał „Biblioteczkę dla wygnańców”. Na początku 1917 roku powrócił do diecezji jako proboszcz parafii Św. Barbary w Berdyczowie. Tu stanął na czele Polskiego Komitetu Wykonawczego. Jako proboszcz kolegiaty ołyckiej założył kilkanaście szkół Macierzy Polskiej. W maju 1919 roku zagrożony aresztowaniem przez bolszewików i śmiercią, ocalał dzięki pomocy miejscowej ludności. W czerwcu 1919 roku udał się do Warszawy na czele delegacji ludności polskiej, Rusińskiej i czeskiej z Wołynia w celu zapoznania władz państwowych z sytuacją na Kresach południowo – wschodnich i z prośbą o interwencję przeciwko niszczącej i morderczej działalności band bolszewickich. Delegacja złożyła w ambasadach Francji, Anglii i Ameryki w tej sprawie odpowiednie dokumenty ukazujące krwawe pogromy ludności żydowskiej. Spotkał się także z nuncjuszem apostolskim w Polsce, Achillesem Rattim. W czerwcu 1920 roku zostaje mianowany protonotariuszem apostolskim. W latach 1920 -1921 odbył podróż do USA, gdzie w prasie polonijnej przeciwstawiał się prowadzonej przez niektóre środowiska żydowskie zniesławiającej kampanii oskarżeń Polaków o dokonywanie krwawych pogromów ludności żydowskiej na Kresach Wschodnich. Po powrocie do Kraju w 1921 roku zostaje mianowany proboszczem w Kowlu. Tu założył pismo „Praca Katolicka” W 1924 roku rozpoczyna budowę kościoła-pomnika , dokończona przez jego następcę ks. Mariana Tokarzewskiego. Posiadał tytuł kanonika – dziekana kapituły ołyckiej. Był wybitnym kaznodzieją i autorem rozprawy „ Początek rzymsko-katolickiej diecezji łucko-żytomierskiej, obecnie łuckiej”. Zmarł nagle 10 sierpnia 1931 w Kowlu. Na pogrzeb przybyli prawie wszyscy miejscowi żydzi. W latach 1905–1918 był wikariuszem a następnie administratorem parafii [[Czeczelnik]] i [[Berszeda]]. Później kolejno proboszcz w parafii [[Szarawka]], parafii katedralnej w Żytomierzu, parafii [[Brajłów\|Brahiłów]] i parafii Św. Barbary w [[Berdyczów\|Berdyczowie]]. Miał opinię wybitnego organizatora i działacza społecznego. Wielokrotnie był karany przez władze carskie za działalność religijno-narodową. Wybudował kilka kościołów m. i. w [[Żmerynka\|Żmerynce]] i w Kowlu oraz dom biskupi i gmach kurialny w Żytomierzu. W Brahiłowie założył drukarnię i był wydawcą „Kalendarza Brahiłowskiego” ukazującego się w nakładzie {{fakt\|setek tysięcy egzemplarzy\|data=2014-03}}. Wydawał w Kijowie miesięcznik „Wiadomości Bibiligraficzne”. Był redaktorem i autorem ponad 60 broszur o charkterze religijno-moralnym, historycznym i literackim. W 1905 i 1915 roku z narażeniem życia ratował od pogromów ludność żydowską w Szarawce koło [[Proskiłów\|Proskiłowa]] i w [[Ołyka\|Ołyce]] na [[Wołyń\|Wołyniu]]. Jego działalność charytatywna obejmowała także ludność rusińską i była doceniana. W 1916 roku przebywał w Petersburgu na leczeniu. Współpracował tam z polskim Centralnym Komitetem Obywatelskim niosącym pomoc uchodźcom z ziem zajętych przez wojska niemieckie, oraz wydawał „Biblioteczkę dla wygnańców”. Na początku 1917 roku powrócił do diecezji jako proboszcz parafii Św. Barbary w [[Berdyczów\|Berdyczowie]]. Tu stanął na czele Polskiego Komitetu Wykonawczego. Jako proboszcz kolegiaty ołyckiej założył kilkanaście szkół [[Macierz Polska\|Macierzy Polskiej]]. W maju 1919 roku zagrożony aresztowaniem przez bolszewików i śmiercią ocalał dzięki pomocy miejscowej ludności. W czerwcu 1919 roku udał się do Warszawy na czele delegacji ludności polskiej, rusińskiej i czeskiej z Wołynia w celu zapoznania władz państwowych z sytuacją na Kresach południowo–wschodnich i z prośbą o interwencję przeciwko niszczącej i morderczej działalności band bolszewickich. Delegacja złożyła w ambasadach Francji, Anglii i Stanów Zjednoczonych Ameryki w tej sprawie odpowiednie dokumenty ukazujące krwawe pogromy ludności żydowskiej. Spotkał się także z nuncjuszem apostolskim w Polsce, [[Pius XI\|Achillesem Rattim]]. W czerwcu 1920 roku zostaje mianowany [[protonotariusz apostolski\|protonotariuszem apostolskim]]. W latach 1920-1921 odbył podróż do USA, gdzie w prasie polonijnej przeciwstawiał się prowadzonej przez niektóre środowiska żydowskie zniesławiającej kampanii oskarżeń Polaków o dokonywanie krwawych pogromów ludności żydowskiej na Kresach Wschodnich. Po powrocie do Kraju w 1921 roku zostaje mianowany proboszczem w Kowlu. Tu założył pismo „Praca Katolicka” W 1924 roku rozpoczyna budowę kościoła-pomnika, dokończoną przez jego następcę ks. Mariana Tokarzewskiego. Posiadał tytuł kanonika–dziekana kapituły ołyckiej. Był wybitnym kaznodzieją i autorem rozprawy „Początek rzymsko-katolickiej diecezji łucko-żytomierskiej, obecnie łuckiej”. Zmarł nagle 10 sierpnia 1931 w Kowlu. Na pogrzeb przybyli prawie wszyscy miejscowi Żydzi. == Bibliografia == ~~Źródło:~~* F. Sznarbachowski, „Początek i dzieje Rzymsko-katolickiej Diecezji Łucko-Żytomierskiej obecnie Łuckiej w zarysie” ~~ks. F. Sznarbachowski~~. (BUW 4.16.12.9.) ~~oraz~~ * ~~Nasi~~Księżopolski, ~~księża”~~„Nasi ~~Księżopolski~~księża”, Wydał ks. D. Bączkowski, Pińsk, Drukarnia Diecezjalna 1938 ~~rok~~. * „Szalom i kresy!”, Film Andrzeja Chiczewskiego (scenariusz i realizacja), Zdjęcia Andrzej Skoczylas, Kierownik produkcji Tamara Czyż- Kasperek. TVP 2 S.A. 1997 ~~rok~~. <!-- Zdjęcie pochodzi ze strony WWW.nawolyniu.pl/zdjecia/kowelski/37.htm --> {{DEFAULTSORT:Sznarbachowski, Feliks}} [[Kategoria:Duchowni]] [[Kategoria:Urodzeni w 1876]] [[Kategoria:Zmarli w 1931]]

Feliks Sznarbachowski: Różnice pomiędzy wersjami