Jaroslav Drobný (tenisista): Różnice pomiędzy wersjami

[[FilePlik:Erlangen in 1955, Jaroslav Drobný at the International Tennis Tournament for the Golden Glove.png|thumb|260px250px|'''Jaroslav Drobný''' wna Międzynarodowymturnieju Turniejutenisowym Tenisa dla Golden Gloves -w [[Erlangen]] w lipcu 1955]]

'''Jaroslav Drobný''' (ur. [[12 października]] [[1921]] w [[Praga|Pradze]], zm. [[13 września]] [[2001]]), [[tenis]]ista [[Czechosłowacja|czechosłowacki]]; największe sukcesy odnosił jako reprezentant [[Egipt]]u w latach [[1949]]-[[1954]], od [[1954]] występował w barwach [[Wielka Brytania|brytyjskich]] (otrzymał obywatelstwo w [[1959]]). Był mistrzem [[Wimbledon]]u i [[French Open|Francji]], ale także dobrym [[hokej na lodzie|hokeistą]].

Wychowywał się w praskim klubie tenisowym, w którym pracował jego ojciec. W [[1938]] debiutował w turnieju wimbledońskim, ulegając w pierwszej rundzie [[Argentyna|Argentyńczykowi]] Alejo Russelowi. Rok później dotarł do trzeciej rundy, w której nie dokończył meczu przeciwko najwyżej rozstawionemu [[Bunny Austin|Bunny'emu Austinowi]] z powodu kontuzji. Jeszcze przed II wojną światową, która na kilka lat przerwała karierę Drobnego, rozpoczął seryjne zdobywanie tytułów mistrza Czechosłowacji (łącznie 10).

Przez pierwsze kilka powojennych lat dzielił swoją sportową aktywność pomiędzy tenis i hokej. Z reprezentacją hokejową, w której występował jako napastnik, sięgał po mistrzostwo świata amatorów w [[1947]] (Drobný zdobył trzy gole w finale z [[Stany Zjednoczone|USA]]) oraz wicemistrzostwo olimpijskie w [[Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1948|Sankt Moritz 1948]]. Negatywnym skutkiem kariery hokejowej była odniesiona kontuzja, której efektem było uszkodzenie wzroku. W reprezentacji Czechosłowacji wystąpił 31 razy strzelając 36 bramek. W [[1997]] został przyjęty do [[Galeria Sławy IIHF|Galerii Sławy IIHF]].

Przede wszystkim zyskał jednak sławę jako tenisista. W pierwszym po wojnie Wimbledonie w [[1946]] (na udział w którym zezwoliły mu nowe władze państwowe Czechosłowacji) dotarł do półfinału, eliminując po drodze lidera list światowych [[Jack Kramer|Jacka Kramera]]. Przyniosło mu to ogromną popularność w Czechosłowacji oraz status bohatera narodowego w oczach kibiców. Podtrzymał znakomite wrażenie występem na mistrzostwach Francji (rozgrywanych w [[1946]] wyjątkowo po Wimbledonie), gdzie przegrał dopiero w finale z [[Marcel Bernard|Marcelem Bernardem]] w pięciu setach.

Kontynuował karierę jeszcze przez 15 lat, wygrywając łącznie 133 turnieje w grze pojedynczej. W latach [[1946]]-[[1956]] jego nazwisko figurowało w czołowej dziesiątce rankingów światowych, w tym jako nr 1 w [[1954]].

W latach [[1946]]-[[1949]] był członkiem czechosłowackiej reprezentacji w [[Puchar Davisa|Pucharze Davisa]]. Był współtwórcą dwukrotnego awansu do półfinału tych rozgrywek w [[1947]] i [[1948]], jego najważniejszym partnerem w zespole był [[Vladimír Černík]]. W półfinale w [[1948]], w meczu z [[Australia|Australią]], Drobný zanotował efektowny powrót do meczu; pokonał [[Adrian Quist|Adriana Quista]] ze stanu 0:2 w setach (przeciwnik miał również piłkę meczową) – 6:8, 3:6, 18:16, 6:3, 7:5.

W [[1949]] w trakcie turnieju w Gstaad ([[Szwajcaria]]) zrezygnował z obywatelstwa Czechosłowacji (podobnie jak Černík) i przez 5 lat występował jako reprezentant Egiptu.

Pięciokrotnie występował w finale wielkoszlemowych mistrzostw Francji. Po porażce w finale w [[1946]], ponownie ulegał w decydującej rozgrywce w [[1948]] ([[Frank Parker|Frankowi Parkerowi]]) i [[1950]] ([[Budge Patty|Budge'owi Patty'emu]]). Przez kolejne dwa lata pozostawał niepokonany, w [[1951]] w finale zwyciężył [[Erik Sturgess|Erika Sturgessa]] 6:3, 6:3, 6:3, a w [[1952]] nr 1 rankingu światowego, [[Frank Sedgman|Franka Sedgmana]] 6:2, 6:0, 3:6, 6:4. W [[1948]] wygrał w Paryżu rywalizację deblową i mikstową, był ponadto w finale debla w [[1950]].

Finały gry pojedynczej na Wimbledonie zaliczył trzykrotnie. W [[1949]], po zwycięskim półfinale z [[John Bromwich|Johnem Bromwichem]], przegrał decydujący mecz z [[Ted Schroeder|Tedem Schroederem]] w pięciu setach. Ponownie przegrał finał w [[1952]], tym razem z Frankiem Sedgmanem. W [[1954]], nie zaliczany do głównych faworytów (rozstawiony dopiero z nr. 11), sięgnął (w swoim jedenastym występie na Wimbledonie) po końcowy sukces. W półfinale pokonał Budge'a Patty'ego, a w finale młodszego o 13 lat [[Ken Rosewall|Kena Rosewalla]] 13:11, 4:6, 6:2, 9:7. W [[1955]], występując jako obrońca tytułu, przegrał w ćwierćfinale z późniejszym mistrzem, [[Tony Trabert|Tonym Trabertem]].

W [[1951]] przegrał na Wimbledonie finał gry podwójnej. Jednym z najdłuższych w historii brytyjskiego turnieju był mecz trzeciej rundy w [[1953]], w którym Drobný pokonał Petty'ego 8:6, 16:18, 3:6, 8:6, 12:10; pojedynek trwał 4 godziny i 20 minut, a Drobný obronił 6 piłek meczowych przeciwnika.

Mniej sukcesów odnosił Drobný w pozostałych turniejach wielkoszlemowych. W [[Australian Open|mistrzostwach Australii]] przegrał finał debla w [[1950]], a na [[US Open|mistrzostwach USA]] dwukrotnie ulegał w półfinałach gry pojedynczej późniejszym triumfatorom – Jackowi Kramerowi w [[1947]] i [[Pancho González]]owi w [[1948]].

Jednym z ulubionych turniejów Drobnego były międzynarodowe mistrzostwa Włoch w [[Rzym]]ie. W latach [[1950]]-[[1953]] występował w czterech finałach gry pojedynczej z rzędu, trzy z nich wygrywając – pokonywał kolejno [[Bill Talbert|Billa Talberta]] ([[1950]]), [[Gianni Cucelli|Gianniego Cucelli]] ([[1951]]), przegrał z Frankiem Sedgmanem ([[1952]]) i pokonał [[Lew Hoad]]a ([[1953]]). Cztery razy wygrał na Foro Italico także grę podwójną ([[1951]], [[1952]], [[1954]], [[1956]]); w [[1953]] przegrał w finale.

W [[1959]] przyjął obywatelstwo brytyjskie i wkrótce zakończył karierę; wystąpił łącznie w 17 turniejach wimbledońskich.

W [[1983]] Jaroslav Drobný został wpisany do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]], a w 2010 do [[Galeria Sławy czeskiego hokeja na lodzie|Galerii Sławy czeskiego hokeja na lodzie]].

==Linki zewnętrzneBibliografia ==

{{DEFAULTSORT:DrobnyDrobný, Jaroslav}}