Ławra Poczajowska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa linków |
m link |
||
Linia 122:
Bezpośrednią przyczyną usunięcia przez cara [[Mikołaj I Romanow|Mikołaja I]] bazylianów z Ławry Poczajowskiej stało się ich poparcie dla [[powstanie listopadowe|powstania listopadowego]]. 10 kwietnia 1831 zakonnicy udzielili gościny w klasztorze oddziałowi gen. [[Józef Dwernicki|Józefa Dwernickiego]], wręczyli powstańcom zebraną wśród miejscowej szlachty zapomogę pieniężną, konie i zapasy żywności. Ośmiu mnichów dołączyło do oddziału, co zachęciło do podjęcia analogicznej decyzji także 45 świeckich mieszkańców Poczajowa. Zakonnicy jeździli po mieście z przypiętymi [[szabla]]mi, wołając "Panowie, za ojczyznę!"<ref name="ruś399"/>. Drukarnia monasterska opublikowała manifest adresowany do ziemian Ukrainy, Wołynia i Podola<ref name="ruś399"/>.
Gen. [[Fabian Gottlieb von der Osten-Sacken|Fabian Sacken]], dowódca I armii rosyjskiej i tymczasowy generał-gubernator wołyński i podolski [[Wasilij Lewaszow]] wystąpili z wnioskiem o kasatę klasztoru poczajowskiego bezpośrednio do cara Mikołaja I. Lewaszow zasugerował, by monaster został zwrócony prawosławnym. Mikołaj I 18 września 1831 podpisał ukaz, w którym przychylił się do tej sugestii<ref name="ruś399"/>. 26 października 1833 kwestię tę uszczegółowił ukaz [[Świątobliwy Synod Rządzący|Świątobliwego Synodu Rządzącego]]. Wobec niechęci miejscowych bazylianów do przyjęcia prawosławia na ich miejsce sprowadzono mnichów prawosławnych z innych monasterów. Klasztor miał być zamieszkiwany przez 46 mnichów (z czego 20 [[hieromnich]]ów), pod kierownictwem przełożonego, który miał każdorazowo otrzymać godność [[Eparchia wołyńska (Patriarchat Moskiewski)|biskupa wołyńskiego]]<ref name="ruś401">{{cytuj książkę |nazwisko = Osadczy| imię = W.| tytuł = Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji| wydawca = Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej| miejsce = Lublin| rok = 2007| strony = 401-404| isbn = 978-83-227-2672-3}}</ref>. Tym samym został on zaliczony do monasterów I klasy (zamieszkanych przez ponad 33 mnichów<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Pawluczuk| imię = Urszula Anna |tytuł = Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej| wydawca = Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku| miejsce = Białystok| rok = 2007| strony = 33| isbn = 978-83-7431-127-4}}</ref>) i oficjalnie podniesiony do rangi ławry<ref group="uwaga">Posługiwanie się tytułem ławry przez bazylianów uznano za niekanoniczne.</ref>. Monaster w Poczajowie został czwartym w hierarchii monasterów męskich [[Rosyjski Kościół Prawosławny|Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego]], za Ławrą Kijowsko-Pieczerską, [[Ławra Troicko-Siergijewska|Troicko-Siergijewską]] oraz [[Ławra Aleksandra Newskiego w
Po włączeniu Ławry Poczajowskiej do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego dokonano gruntownych zmian w wyglądzie i wyposażeniu klasztoru. Zgodnie z poleceniem Synodu, który ocenił sytuację ławry na podstawie raportu biskupa wołyńskiego [[Innocenty (Sielnokrinow-Korowin)|Innocentego]], zachowano początkowo ołtarz główny, usunięto natomiast obce prawosławnej tradycji organy, konfesjonały, ołtarze boczne i obrazy niezgodne z kanonami malarstwa ikonowego. Zamurowano wejście do krypty z grobem Mikołaja Potockiego i zalecono usunięcie kolumny z figurą Matki Bożej sprzed bramy głównej klasztoru<ref name="ruś401"/>. Zachowano natomiast późnobarokowy wygląd zewnętrzny świątyń<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Krasny| imię = P.| tytuł = Architektura cerkiewna na ziemiach ruskich Rzeczypospolitej 1596-1914| wydawca = Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego| miejsce = Kraków| rok = 2003| strony = 330 |isbn = 83-242-0361-3}}</ref>.
| |||