Świętojezierski Wałdajski Monaster Iwerskiej Ikony Matki Bożej: Różnice pomiędzy wersjami

Od początku XVIII w. monaster systematycznie tracił na znaczeniu. Od 1712 do 1730 był filią budowanej w [[Petersburg]]u [[Ławra Aleksandra Newskiego w Sankt-Petersburgu|Ławry św. Aleksandra Newskiego]]. Pozostawał jednak celem pielgrzymkowym; jego archimandryta Laurenty cieszył się opinią [[starzec mnich|świętego starca]]. Klasztor funkcjonował do [[wojna domowa w Rosji|rosyjskiej wojny domowej]]. W styczniu 1918 władze bolszewickie zarekwirowały zapasy żywności znajdujące się w monasterze, zaś jesienią tego samego roku - cenne elementy wyposażenia cerkwi klasztornych. Resztki utensyliów zostały odebrane wspólnocie w czasie [[konfiskata majątku Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w 1922|akcji konfiskat w 1922]]. Od 1919 do 1927 monaster był formalnie zarejestrowany jako spółdzielnia pracy. W 1927 został zamknięty, co miało położyć kres kultowi Iwerskiej Ikony Matki Bożej. W tym samym roku została ona wywieziona w nieznane miejsce<ref name="patriarchia"/>. W dalszych latach w klasztorze mieściło się kolejno muzeum, pracownie, szpital, dom dla inwalidów II wojny światowej oraz szkoła dla dzieci chorych na [[gruźlica człowieka|gruźlicę]] i ośrodek wypoczynkowy<ref name="patriarchia"/>.