Siunjata: Różnice pomiędzy wersjami

Przez ludzi zachodu pustka często mylnie rozumiana jako "pusta przestrzeń", próżnia, [[nicość]] – przez co często odnoszono buddyzm do [[nihilizm]]u. Tymczasem w kontekście [[dharma|dharmy]] oznacza ona [[anatman|bezjaźniowość]], bez-esencjonalność, brak trwałej [[istota bytu|istoty rzeczy]]. Innymi słowy cecha jaką jest ''pustość'' oznaczaOznacza nietrwałą (pali. [[anicca]]) naturę wszystkich zjawisk. Zjawiska nie istnieją niezależnie, ale pojawiają się współzależnie od siebie jako skutki pewnych przyczyn. Przejawiają się, ale nie istnieją niezależnie i samowystarczalnie. Inaczej termin "pustka" oznacza brak cech, brak własnej natury. Ponieważ nieNie istnieje również oddzielnie od zjawisk ich obserwator, tj. jego oddzielna od wszystkiego indywidualność. Jest to wgląd we współzależne przejawianie się zjawisk, które prowadzi do mądrości wykraczającej poza zasłaniającymi ją wrażeniami [[byt|istnienia]] i [[niebyt|nieistnienia]], poza wszelkimi skrajnościami takimi jak [[realizm]] i [[nihilizm]] lub [[optymizm]] i [[pesymizm]], poza wszystkimi punktami odniesienia takimi jak pojęcia "skrajności" i "środka poza skrajnościami" czy takimi które wynikają z dualizmu "subiekt-obiekt".

zanegowane jest to, gdyż nie byłoby obaw, że coś mogłoby się stać tej tożsamości w następnych momentach jej trwania, tym bardziej, że wszystko się zmienia (pali. [[anicca]]), również [[pięć skupisk]], nawet wiele razy w ciągu życia,

Madhjamaka tłumaczy jak konwencjonalnie jakiekolwiek zjawisko wyodrębniane jest jako istniejące niezależne. Przytacza się m.in. przykład kwiatu. Pomimo że takie zjawisko, które identyfikujemy konceptualnie jako kwiat, można ujrzeć i zerwać, jednak ostatecznie nie jest to "kwiat" jako taki, ale niepowtarzalne zjawisko, składające się z niepoliczalnych części, całkowicie współzależne od swego otoczenia oraz całkowicie różne od pozostałych "kwiatów". Ze względu na niewystarczalność wszelkich konceptualnych założeń na temat zjawisk dowodzi się, że pełne zrozumienie zjawisk, tj. siunjata, możliwe jest tylko poza konceptualnymi wytworami. Dotyczy to również wyodrębniania indywidualnej tożsamości "ja" na tle [[pięć skupisk|pięciu skupisk]]. [[Śrawaka|Śrawakowie]] ([[hinajana w buddyzmie tybetańskim|hinajany]]) realizują brak tożsamości "ja" dopóty nie zostaną usunięte ich [[splamienia (buddyzm)|splamienia]] umysłu. Kiedy ich splamienia są usunięte, osiągają stan wyzwolenia "bez powrotu" po całkowitym wygaśnięciu pięciu skupisk z cyklu narodzin w [[Sansara|samsarze]]. Tym czasem [[Bodhisattwa|Bodhisattwowiebodhisattwowie]] (mahajany), w przeciwieństwie do śrawaków kontynuują dalszy rozwój, aż do stanu [[trzy ciała Buddy|trzech ciał Buddy]], by być dalej użytecznymi dla czujących istot<ref>Tsong-kha-pa: "The Great Treatise On The Stages Of The Path To Enlightenment", Vol. 3, page. 322, Snow Lion, ISBN 1-55939-166-9 </ref>.