Architektura klasycystyczna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
|||
Linia 20:
Już w początkach [[XVIII wiek]]u można zauważyć prąd w architekturze europejskiej sprzeciwiający się tendencjom architektury barokowej i rokokowej. Najsilniej zaznaczył się on w [[palladianizm]]ie [[Wyspy Brytyjskie|Wysp Brytyjskich]], gdzie barok nigdy nie osiągnął takiego bogactwa jak na kontynencie. Również architektura skrzydła [[Luwr]]u zbudowanego przez [[Claude Perrault|Claude'a Perrault]], pałaców w [[Berlin]]ie a nawet [[fasada]] [[bazylika św. Jana na Lateranie|bazyliki św. Jana na Lateranie w Rzymie]] ([[Alessandro Galilei]]) posiadają cechy klasycyzujące.
Wiedza o dorobku kulturowym starożytnych rosła w miarę upływu czasu. W 1755 do Rzymu przybył niemiecki historyk [[Johann Joachim Winckelmann|Joachim Winckelmann]], który opracował pierwsze syntetyczne dzieje sztuki starożytnej ("Myśli o naśladowaniu dzieł greckich w malarstwie i rzeźbie") oraz sformułował najważniejsze cechy i pojęcia dotyczące sztuki antycznej w terminach "szlachetnej prostoty i spokojnej wielkości". Rok później pojawiły się grafiki [[Giovanni Battista Piranesi|Giovanniego Battisty Piranesi]] obrazujące starożytności rzymskie, następnie ukazały się ryciny Stuarta i Revetta. Po nich ukazywały się również inne dzieła artystów klasycystycznych, które miały duży wpływ na rozwój sztuki i architektury XVIII w. Znaczny wpływ nań miał także rozwój mieszczaństwa i nowe zadania dla architektów i urbanistów - budynki użyteczności publicznej, takie jak [[teatr (architektura)|teatr]] i publiczny plac o charakterze reprezentacyjnym, dla którego szukano wzorca w [[agora|agorze]] i [[Forum (Rzym)|forum]]. W latach 60. i 70. XVIII wieku klasycyzm przenikał do dalszych państw europejskich, obok podstawowego prądu, opartego zwłaszcza na architekturze greckiej, wytwarzając różne lokalne szkoły. W Niemczech najbardziej zaznaczyła się tradycja [[Karl Friedrich Schinkel|Schinklowska]], dążąca do nadania budynkowi zdyscyplinowanej lecz lekkiej struktury.
Po upłynięciu zasadniczego okresu klasycyzmu około [[1815]] trwał on przez cały [[XIX wiek|wiek XIX]] jako jeden ze stylów historycznych. Dwudziestowieczne tendencje klasycyzujące nazywane są neoklasycyzmem.
| |||